Płacz

Rewelacyjna powieść fantasy. Koniec trylogii i koniec spotkania z siostrami Bolesnymi, z siostrami Stern, tajemniczym Ramzesem... Coś się kończy i coś zaczyna, ktoś odchodzi i ktoś przychodzi... dosłownie. Ta dająca nadzieję wymiana pokoleń i możliwość naprawy tego, co się źle zrobiło, pozostały we mnie jako główne przesłanie cyklu wrocławskiego.
Ta część jest najbardziej dramatyczna, przejmująca... ale jak w życiu, były też humorystyczne akcenty i optymistyczne wydarzenia. Tym razem me serce i uwagę zdobył słodki Karolek.

W tekście znajdują się odniesienia do poprzednich tomów trylogii.

Trzeci tom cyklu wrocławskiego skończył się zdecydowanie za szybko. To znaczy wiecie, fabuła ma zakończenie, wątki zostały domknięte, ale chodzi mi o to, że przeczytałam ją piorunem! Ale nie ma się co dziwić, w końcu to powieść Ałtorki, której historie są wciągające i nieprzewidywalne. Człowiek czyta coraz szybciej, żeby dowiedzieć się, co wydarzy się za chwilę i takie będą efekty niesamowitej wyobraźni Marty Kisiel.

Kolejne tomy trylogii łączą się płynnie, choć mają pomieszaną chronologię. Pierwsza jest „Toń”, w której poznajemy trzy Sternówny, siostry Dżusi i Eleonorę oraz ich ciotkę, Klarę. Dżusi wywija pewien numer, w którym uczestniczy tajemniczy antykwariusz Ramzes. Siostry ruszają w pogoń za mężczyzną, z czego wynikną różne zaskakujące sytuacje. W finale pojawia się Salomea, o której przeczytamy w tomie drugim pt. „Nomen omen”. Tam dziewczyna wraz z bratem Niedasiem będzie prowadzić pewne odrobinę przerażające poszukiwania. Trzecia część to klamra spinająca wszystkie tomy w elegancką, choć dość pokręconą, całość. Zanim jednak ta całość pojawi się w finale w pełnej krasie, wydarzy się dużo realistyczno-fantastycznych sytuacji.

Eleonora znika bez śladu. Ramzes również jest nieosiągalny. Jadwiga i Matylda, dwie mojry, muszą nauczyć się żyć bez trzeciej siostry. Dżusi zaś stanie wobec całkiem nowego wyzwania. Kiedy w telefonie sióstr Bolesnych znów odzywają się głosy, kobiety ...

„Płacz” kryje w sobie wciągającą i tajemniczą opowieść toczącą się w cieniu wojennego Wrocławia, a także mniej i bardziej odległych czasów. Powieść ta bowiem nie powinna być rozważana tylko w kontekście „gdzie”, ale też „kiedy”. Z całą pewnością autorka pomysł miała rewelacyjny, a czytelnik wraz z bohaterami przekonuje się, jak czas może być niebezpieczny. „Płacz” czyta się ekspresowo dzięki żywym i interesującym bohaterom, przyjemnemu stylowi pisarki, a także tajemniczemu klimatowi fabuły. Serdecznie polecam. :)

„Płacz” to najlepszy tom z serii. Świetne wątki historyczne dotyczące ukrytego przez Niemców skarbu. Świetne wyczucie komizmu oraz poczucie humoru.

Trochę żal, że przyszło mi się rozstać z pannami Stern oraz cudownym Karolkiem.

To arcydzieło zdecydowanie zbyt wcześnie się skończyło. Jednakże dzięki słodko-gorzkiemu zakończeniu jest wyśmienite i można sobie dużo dopowiedzieć. Myślę, że dzięki temu czytelnik nie czuje się zawiedziony. Wszystko jest dopięte na ostatni guzik i chwała za to autorce!

,,Krzew czarnego bzu, który zgarnął dla siebie cały kąt na tyłach ogrodu, jak zwykle zazielenił się pierwszy, dając tym samym sygnał okolicznej faunie i florze, że najwyższa pora wziąć się do roboty".

Nie wiem ile osób to potwierdzi, jednak po przeczytaniu już kilku dzieł pani Marty śmiało mogę powiedzieć, że ten tom jest najbardziej poetycki ze wszystkich, chyba najbardziej wzruszający i nieco smutny, gdyż jest równocześnie zakończeniem trylogii wrocławskiej. Teraz widać kto od początku jaki był, widzimy jak się zmieniali, niemal jak dorastali i jakie piętno odcisnęli nawet na nas ci bohaterzy. Zupełnie jakbym żegnała swoich przyjaciół, których wiem, że już nie spotkam. Wiem, że to głupie traktować osoby wymyślone jako przyjaciół, ale ja nie odbierałam ich tylko jako kogoś z książki. Wiele razy bywało, że czułam od nich pocieszenie, może rady nie zawsze były trafne, ale totalnie zapadały w pamięci. Często śmiałam się wtedy, kiedy sytuacje bywały bardzo komiczne. Tutaj mamy zwrócenie uwagi na to, by nie przejmować się zbytnio przeszłością, gdyż już nigdy nie będziemy mieli na nią wpływu. To, co teraz jest ważne, bo właśnie chwilę obecną możemy inaczej ukierunkować, zmienić, poprowadzić we właściwym celu, by miał dla nas sens. To szczęście powinno być tym celem, do którego trzeba dążyć, bo tylko człowiek radosny jest w stanie pomóc innym.

Dodatkowo chciałam abyście wiedzieli, że moją uwagę zwracały tutaj sceny, które mogłyby być prawdziwe i fikcyjne jedn...