Toń

Na pierwszy rzut oka, kryminał, dalej... fantasy, potem... duszno, coraz mroczniej i straszniej.

I już tajemnicze wydarzenie goni kolejną tajemnicę. Poznajemy siostry Bolesne (niestety tom 2, Nomen omen, przeczytałam jako pierwszy - i teraz żałuję, bo nie miałam świadomości pewnych faktów).

Poznajemy Ramzesa, niebezpiecznego i intrygującego... wszyscy coś ukrywają i czytelnik nie może się oderwać od czytania, bo przecież musi wiedzieć:)

A siostry Stern pozwalają czytelnikowi na... podróż w czasie do tragicznych dni styczniowych 1945 r w Breslau.

Całość napisana rewelacyjnie. Chętnie poznam dalsze losy sióstr Stern w 3 tomie cyklu.

Po poważnych lekturach, wymagających skupienia i uwagi pełen relaks. Dobre czytadło w pozytywnym znaczeniu. Świetny pomysł na fabułę. Czas jest jak rzeka, ma ona swoją szerokość i głębokość. Właśnie głębokość jest najważniejsza , bo umożliwia zanurzanie się. Trzy bohaterki dwie siostry i ciotka, która je wychowuje nie mogą się bardziej różnić od siebie. Nad rodziną ciążą mroczne tajemnice, która doprowadzają do konfliktów. Jeden nieopatrzne działanie z jednej z sióstr otwiera Puszkę Pandory . Czy odkryją wszystkie tajemnice rodzinne? Czy dojdą do porozumienia? Kto im w tym pomoże? Mamy w tej powieści wszystko: fantastyka, sensacja, kryminał i historię. Akcja toczy się we Wrocławiu, a więc mamy poszukiwania skarbu, gdzieś ukrytego przez Niemców. Postacie są wyraziste i barwne., pełne humoru i sarkazmu dialogi. Jest miejscami wesoło, czasami tragiczne i smutno. Nie wszystko jest tym co się wydaje na pierwszy rzut oka.
Nie jest to wielka literatura, ale w swojej klasie niezła. Czyta się szybko i książka przykuwa uwagę akcją, nagłymi zwrotami. To jest moje pierwsze spotkanie z Martą Kisiel, ale myślę, że nie ostatnie.
Polecam jako dobry relaks

Powtórzę to, co napisałam przy „Nomen omen” – jak dobrze czytać książki napisane przez kogoś, kto czuje język oraz potrafi się nim posługiwać z taką lekkością. I ma poczucie humoru.

U Marty Kisiel podoba mi się to, że przemyca wątki historyczne, dzięki czemu lektura czysto rozrywkowa zostaje wzbogacona o jakiś wyimek historii, a zainteresowany czytelnik może już osobiście drążyć temat.

Polecam!

 Naczytałam się dużo o najnowszej Kiślowej książce „Toń” ( nie „Toni” :-) ) przed lekturą, ale i tak dałam się jej porwać. Świetna rzecz! Jak zwykle zachwyca i język, i dialogi, i kapitalnie skreśleni bohaterowie. Oraz sama fabuła. Tym razem jest poważniej, z tragiczną historią Wrocławia w tle oraz bardzo skomplikowanymi przeżyciami rodzinnymi. Jest poważniej, ale AŁTORKA nie byłaby sobą, gdyby co rusz nie dała nam odetchnąć - krzywiąc humorystycznie trudną sytuację albo zaskakując niespodziewanie śmieszną wypowiedzią któregoś z bohaterów.
 Poza tym jest mądrze, pięknie i proszę szybko o ciąg dalszy…. :-)

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta książka. Spodziewałem się lekkiej, radosnej, żartobliwej literatury fantasy w stylu Dożywocia, a dostałem prawie że kryminał, z lekką domieszką nutek fantastycznych. Bardzo polecam.

Świetny motyw fantasy :) Jeden z najlepszych jakie można wybrać do czytania i pisania :)
Poza wszystkim co nadprzyrodzone w tej książce (a jest tego pełno) ja skupiłam się na rzeczach bardzo przyziemnych, jakimi są relacje rodzinne. Jak jedna skrzywdzona osoba, chowająca w sobie urazę, ból, cierpienie i ogromny strach, jest w stanie wychować dwie kolejne osoby, noszące w swoich sercach masę pytań, a otrzymujące w zamian ciągłe zakazy i surowe zasady. Z takiej mieszanki zawiłych wątków, z pozoru prostego ludzkiego życia, musiało wyjść coś niesamowicie irytującego. Bohaterki doprowadzały mnie do szewskiej pasji, wkurzały do granic możliwości, jak bym była w stanie, to bym nimi potrząsnęła.

Ja właśnie tego oczekuję od dobrej książki, muszą być tam EMOCJE!!!!!

W tej książce znajdziecie ich pełno, polecam serdecznie.

Tymczasem,
Katarzyna

Świetna książka, lekko napisana, którą miałam czytać na spokojnie wieczorami, a jak zaczęłam to musiałam skończyć.
Wydawałoby się, że to tylko fantasy - cuda niewidy, klechdy i takie tam.
A to książka o więzach rodzinnych, o miłości, o lojalności, o traumach, o konsekwencjach podjętych decyzji. Do tego Wrocław i jego zasygnalizowana krwawa historia (Marsz śmierci z 1945r.).
"Mamy dwoje uszu i jedne usta, abyśmy więcej słuchali niż mówili."

Książka przypominała mi trochę realizm magiczny, którego, lekko mówiąc, nie lubię. Jest to COŚ a la kryminało-fantastyko-obyczajowo-science fictionowo podobnego. Przeszkadzał mi brak jednego głównego bohatera. Co z plusami? Zdecydowanie humor- był nieziemski! Ogółem jakoś mnie to nie porwało, trochę się ciągnęło. Nie moje klimaty, zdecydowanie..

Akcja tej powieści osadzona jest we współczesnym Wrocławiu a Marta Kisiel poprze swoją powieść poznaje nas z dziewczynami z rodziny Stern. Dwie siostry – Eleonora oraz Justyna, popularnie zwana Dżusi i ich ciotka Klara. Siostra ojca. Każda z nich inna. Ta pierwsza nad wyraz poukładana, Dżusi nieco trzpiotowata a Klara, niewiele w sumie starsza od bratanic – pełna zasad, które wpoiła podopiecznym. Zasad, które bezwzględnie mają przestrzegać: punktualnie wracać do domu, nikogo nie zapraszać do mieszkania, nie zostawiać mieszkania bez opieki (zawsze ktoś w nim musi być – bezwzględnie!) oraz nie wchodzić do pokoju ciotki.

Jest to pierwsza część z cyklu wrocławskiego. Jestem niezmiernie ciekawa czy w kolejnych częściach spotkam tych samych bohaterów, czy też kolejne tomy będą poświęcone już innym postaciom.

Chyba nie ma osoby bardziej zakręconej ode mnie, gdyż dopiero teraz uświadomiłam sobie, że wczoraj przeczytałam część ostatnią, a dzisiaj zabrałam się za pierwszą:-) Być może nieraz bywają takie serie, które można czytać osobno i bez kolejności, tak tutaj prawidłowa kolejność jest wskazana. Z początku poznajemy najważniejsze postacie, które z reguły występują do samego końca. Oczywiście dochodzą tutaj nowi bohaterowie, aczkolwiek ci główniejsi wiernie trwają przy tomach.
Książka zaczyna się dosyć nietypowo, gdyż w pierwszej chwili rzuca nam się w oczy scena kryminalna. Wątki literatury będą się tutaj przeplatały, oczywiście mrok powróci, jednak wcześniej przeczytamy o fantazyjnych bohaterach i scenach potwierdzających to, co potrafią. Wiele rzeczy niestety już wiedziałam, bo wyjaśniły się w tomie późniejszym, co mnie bardzo dręczy. Zupełnie jakbym dzień wcześniej odpakowała swój urodzinowy prezent i dnia kolejnego miała być nim zaskoczona. Miało to jednak też swoje plusy, gdyż od podstaw poznałam siostry Bolesne, co z kolei dało mi obraz na to dlaczego na końcu serii zachowywały się tak, a nie inaczej. Zaraz też dochodzi postać Ramzesa, mega tajemniczego i dość niebezpiecznego osobnika, który nie potrafi dosadnie się wysławiać. Praktycznie chyba zawsze mówił jedno, robił drugie, a chodziło mu o coś trzecie. Jest wiele niedopowiedzeń, tajemnic i to takich, które po prostu musimy wyjaśniać. Następnie poprzez swoją nieuwagę miałam nieco spojlerów, dlatego ponownie podkr...