Małe Licho i anioł z kamienia

Moje kolejne odwiedziny w świecie stworzonym przez Martę Kisiel - i jest to kolejna genialnie napisana książka.  Teoretycznie dla dzieci, może nie tak zupełnie najmłodszych, ale w gruncie rzeczy myślę, że oczytani dorośli będą zachwyceni.  
Przepełniona jest dziecięcą radością i humorem, a zarazem przypomina (dorosłym), że i w dziecięcym świecie pojawia się żal, smutek, czy gniew.
Przeżycia Bożka, który ma uzasadniony żal, jego nieco przesadny, ale jakże zrozumiały gniew - czy i nam nie zdarzało się powiedzieć w złości tych kilku słów, które ranią? - prowadzące do wydarzeń, w wyniku których chłopiec, gnębiony wyrzutami sumienia, postanawia naprawić to, co zrobił.  
I uświadamia nam, czytelnikom, że niezależnie od wieku, można być bohaterem, który bierze odpowiedzialność za swoje czyny, doświadcza przemiany i zaczyna rozumieć coś, co do tej pory mu umykało - że każdy ma prawo żyć po swojemu, że nie można oczekiwać od kogoś, że zmieni się dla nas, że należy przyjąć każdego z dobrodziejstwem inwentarza.  
To ważna lekcja, nie tylko dla dzieci i myślę, że nie tylko dzieciom udziela jej ałtorka. 

Książka na wskroś Kisielowa: trochę strasznie, bardzo zabawnie, ciepło, absurdalnie, ale i mądrze.

Autorka w jednej książce łączy bohaterów, którzy są „lokomotywami” serii – Licho i Bazyla. Nie spotykają się bezpośrednio – mielibyśmy wtedy eksplozję słodyczy – ale dzielnie raz jedno, raz drugie opiekują się Bożkiem. Tudzież sprowadzają go na manowce :)

Świetna seria, świetny pomysł, bo choć książka dla dzieci, to i dorośli znajdą tu coś dla siebie.

Nie robi już takiego wrażenia jak pierwszy tom i niektóre opowiadania Marty Kisiel ze zbioru "Pierwsze Słowo", ale uważam, że tutaj jej humorystyczny styl nadal jest świetny. Książka, poza przedstawieniem zabawnej historii, porusza tematy, takie jak tradycja, obchodzenie Bożego Narodzenia przez osoby niewierzące, relacje międzyludzkie, czy akceptowanie innych takimi jacy są.

- Dżen topry, fitam fszyskich. - jak by to powiedział nowy bohater tej części Bazyl, grająca na cymbałkach koza z wadą wymowy.

Co tu pisać, skoro to trzeba po prostu przeczytać. Milutko jest, cieplutko na sercu, rozczulająco, zabawnie i zaskakująco. Kto nie czytał pierwszej części - ten gapa. Niech szybko nadrobi (koniecznie po kolei trzeba czytać) i sięga po „ … anioła z kamienia”.
Tym razem Bożek: pół chłopczyk, pół widmo, pół glut, wyjeżdża na przymusowe wakacje do najdziwniejszego domu pod słońcem, nie licząc oczywiście swojego własnego. Jego anioł stróż, a zarazem największy przyjaciel - zbudowane w 90% z miłości i 10% z kataru Małe Licho w kolorowych bamboszkach, zostaje w domu.
Bożkowi towarzyszy anioł stróż wypożyczony- Tsadkiel, który trafił do tytułu książki, dzięki niemu chłopiec i czytelnicy odbiorą lekcję empatii, a Bożek wyruszy na kolejną ratunkową eskapadę, jak zwykle niewiarygodną. „Bo tak jak w życiu dorosłych były Sprawy, Których Dzieci Nie Zrozumieją, tak też w życiu dzieci, aniołów i czortów zdarzały się Przygody, w Które Trudno Uwierzyć Dorosłym.”

Powjeszcz jeszt fszpanjała, po prosztu fszpanjała. Poleczam.

Książka dosyć abstrakcyjna, świąteczna i na pozór dziwnie rodzinna. Czytać ją mogą młodsi i starsi, gdyż moim zdaniem nie ma ograniczeń wiekowych. Dość barwne postacie, które istnieją w opowieściach i których jednocześnie nie ma:-) Fantastyczna opowieść o strojeniu choinki, wykrawaniu pierniczków i chorobie, która uniemożliwia pobyt z przyjaciółmi. Maleńki domek w środku lasu, który sieje wiele wspomnień i wrażeń, gdyż nie jest taki zwyczajny. Tajemniczości dodaje fakt, iż mieszkają w nim pewne osoby, które niekoniecznie są prawdziwi. Już sam widok ciotki wywołał we mnie salwy śmiechu, choć przeplatała się ona z dreszczykiem emocji. W książce mamy czarny humor, który rozbawi nas do łez, a także straszne odgłosy i opisy czegoś nieznanego, co przywoła gęsią skórkę. Co prawda jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Kisiel, jednak nie ostatnie. Dane mi było dzięki wydawnictwu Uroboros zagłębić się w drugi tom jej serii i powiem wam, że zabawę miałam przednią. Niecodzienne sytuacje, choćby takie, gdzie spotykałam się z opisami żalu, budziły momentami ukryty respekt do bohaterów. Tutaj nie ma określenia dla wymyślonych bohaterów. Strach budzi czasem coś zabawnego, a śmiech coś strasznego. Nikt chyba nie widział jeszcze strasznego czorta, który bawiłby się w gilgotki i śmiał do rozpuku. Zaraz sobie pomyślałam o tym, że autorka nabiera pewnego dystansu do rzeczy strasznych. Zupełnie jakby chciała pokazać najmłodszym, że nawet najstraszniejsze postacie mają swoje uczuc...

Trzeba przeczytać przed podarowaniem dziecku, nieprawdaż?
Zwłaszcza, że to Marta Kisiel - więc jest szansa na coś dobrego i generalnie pesel friendly, nawet jeżeli sięga się po pozycję skierowaną do dzieci.
I jak przy poprzednim tomie: było sympatycznie, było klimatycznie, choć nie ukrywam, że wolę Licho w wersji dla dorosłych (Dożywocie :).

Cudna. Wzrusza i porusza. Bożek jakby wydoroślał.Z powodu epidemii ospy,musi na ferie pojechać do Lichotki. Po kolejnej sprzeczce z Tsadkielem pada o kilka słów za wiele. Anioł wpada w tarapaty, a Bożek z nowym opiekunem rusza mu z pomocą. Kolejna świetna pozycja Autorki.

Uwielbiam tę serię, miło było wrócić do Bożka i bliżej poznać Tsadkiela :).