Agnes Grey recenzja

Po fenomenalnej „Jane Eyre” zaostrzył się mój apetyt na twórczość słynnych sióstr. Tym razem wybór padł na Anne Brontë i jej „Agnes Grey” – powieść niewielką objętościowo, ale dobrze oddającą klimat swojej epoki, a przy tym naprawdę wciągającą.

Wydarzenia zawarte w tej książce w dużej mierze oparte zostały na osobistych doświadczeniach autorki. Anne odkrywa przed czytelnikami tajemnice pracy guwernantki, która czasem mocno daje w kość. Młodziutka Agnes, motywowana chęcią finansowego wsparcia rodziny, której nie najlepiej się wiedzie, nie jest przygotowana do takiej pracy. Choć posiada odpowiednie wykształcenie, to brak jej doświadczenia i już na samym początku pojawiają się poważne problemy, które stawiają pod znakiem zapytania dalszą karierę bohaterki. Rodzina państwa Bloomfield, do której początkowo trafia dziewczyna, żąda od niej niemożliwego, jednocześnie pozwalając swoim dzieciom na zbyt wiele i pobłażając im we wszystkim. Bezradna guwernantka znajduje nową pracę, jednak i tym razem nie jest tak kolorowo, jak mogłoby się wydawać. W Horton Lodge zostaje jednak na dłużej już nie tylko ze względu na trudną sytuację finansową. Serce Agnes zaczyna bowiem szybciej bić na widok pewnego mieszkańca miasteczka, jednak praca guwernantki wymaga pewnych poświęceń. Na życie towarzyskie i poszukiwanie własnego szczęścia nie ma już czasu…

„Agnes Grey” to piękna powieść obyczajowa, tocząca się swoim rytmem, gdzie żadne nagłe zwroty akcji nie są konieczne. Czytelnik bez zbędnego pośpiechu pochłania kolejne strony i zagłębia się w doskonale skonstruowaną XIX – wieczną powieść. Anne Brontë operuje pięknym językiem tworząc plastyczne obrazy, które bez problemu jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. Nie jest to może powieść, którą czyta się z zapartym tchem, w oczekiwaniu na nieznane, ale nie przeszkadza to zupełnie w czerpaniu wielkiej przyjemności z jej odkrywania. Bardzo wyraźnie zarysowane zostały tutaj różnice społeczne epoki oraz problemy, z jakimi borykali się przedstawiciele niższych warstw. Również wątek miłosny – jak przystało na purytańskie czasy królowej Wiktorii – jest niezwykle subtelny i stanowi jedynie dodatek do obyczajowej treści. Bohaterowie nie są wprawdzie dokładnie wykreowani, opierają się raczej na schematach i stereotypach ówczesnych czasów, ale wszystko razem tak doskonale ze sobą współgra, że ciężko uznać to za wadę.

Nie jest to historia tak ujmująca jak „Jane Eyre”, brakuje tu tego ognia i temperamentu głównej bohaterki. Agnes to niezwykle ułożona dziewczyna, z pokorą przystająca na swój los, a co za tym idzie tak różna od tytułowej Jane z powieści Charlotte Brontë. Jednak nie mogę powiedzieć, że Anne daleko do jej starszej siostry. „Agnes Grey” czytałam z równie wielkim zaangażowaniem i ochotą i wbrew licznym opiniom lektura przyniosła mi wiele przyjemnych chwil. Kolejne spotkanie z twórczością sióstr uważam za udane i już nie mogę się doczekać następnego, a Wam „Agnes Grey” gorąco polecam.