Recenzja książki Wszyscy słyszeli jej krzyk

„Wszyscy słyszeli jej krzyk” Ryszarda Ćwirleja to moje kolejne podejście do kryminałów retro. Ciągle mi z nimi nie po drodze. I choć doceniam warsztat i nawiązanie do epoki, szanuję słowa, regionalizmy i gwarę, to jednak wciąż ciężko mi przez nie przebrnąć.

Komisarz Antoni Fischer po raz dziewiąty musi się zmierzyć z kryminalną zagadką, bo to kolejny tom jego przygód. Z Ćwirlejem już trochę się znam, z komisarzem to moje pierwsze spotkanie, ale nieznajomość poprzednich części nie wpłynęła na odbiór lektury. Do Poznania ściągają tłumy by uczestniczyć w Powszechnej Wystawie Krajowej, która prezentuje dorobek gospodarczy dziesięciu lat niepodległej Polski. Wykorzystują to poznańskie rzezimieszki napadając na gości wystawy. Przed policją staje nie lada wyzwanie by zapanować nad sytuacją i zapewnić spokój odwiedzającym targi. Ponadto w nowopowstałym radio dochodzi do zabójstwa, na oczach samego Fischera, który ma wygłosić przed radiowym mikrofonem odczyt o humanitarnej działalności radia. Dodajcie do tego zaplanowane akcje polskiego kontrwywiadu, zorganizowany napad oraz wątek z pociągami. Dużo się dzieje!

Mnogość wątków sprawia, że czyta się niesłychanie trudno. Kilkukrotnie zastanawiałam się, w którym miejscu powieści jestem. Gdy na scenę wkroczył Zyga Maciejewski, bohater znany z innych powieści, zachodziłam w głowę kto jest autorem powieści... Dużą trudność sprawia uszeregowanie mnóstwa bohaterów – kto jest kim, z kim działa. Doceniam przedstawiony klimat miasta, klimat epoki. Doceniam archaizmy, gwarę. Ćwirlej jest mistrzem dialogów i nie mam co do tego wątpliwości. Zaletą jego pióra jest też znakomity język, mnóstwo zabawnych bon motów, gaf i zdarzeń sytuacyjnych oraz cała masa barwnych, oryginalnych postaci.

Mimo tych wszystkich zalet umęczyłam się podczas lektury – już od samego początku mnogość i drobiazgowość wątków sprawiła, że powieść wydawała się nijaka. Do tego mnóstwo nazwisk i statusów społecznych. Jeśli czytanie nie sprawia przyjemności to kolejny dowód, że kryminały retro nie są dla mnie.