Architekci. Czyściciele materii recenzja

Ludzie zagubili się w otaczającej ich rzeczywistości, w całym pędzie życia przestali zwracać uwagę na szczegóły napotykane w zwykłej codzienności. Spotykamy się tymi, którzy widzą wszystko takim jakie jest naprawdę, świat prawdziwy. Czy jest to w stanie objąć umysł człowieka?

Tym razem dodam opis od autora: Lewobrzeżna Warszawa leży w gruzach, a resztę miasta pochłania rozprzestrzeniający się chaos. Stołeczne szpitale muszą radzić sobie z tysiącem poszkodowanych. Pożar, który strawił większość budynków znajdujących się w okolicy Pałacu Prezydenckiego, został ugaszony. Konrad próbuje odnaleźć Kamila, który po walce z Dopplerem został mocno poturbowany.
Tymczasem w Rosji, Bereszenko, naczelny Architekt Moskwy, dowiaduje się o wydarzeniach w Warszawie. Chcąc przejąć władzę wśród Architektów i kontrolę nad całą materią, zleca odszukanie i unicestwienie Szewczyńskiego. Dwaj najemnicy, Wasilij i Maksym, zostają wysłani do Polski, by wytropić i zniszczyć fizyczną postać Tadeusza.

Przyznam, że na początku książkę czytało mi się niezwykle trudno, jednak z każdą kolejną stroną zaczynałam się do niej przekonywać. To prawdziwie zawiła historia, ale nie znaczy to, że jest zła. Wręcz przeciwnie. Zazwyczaj nie czytam podobnych pozycji, jednak ta mi się podobała. Warto przebrnąć przez pierwsze rozdziały i zawierzyć autorowi, im dalej tym więcej się wyjaśnia, a czytelnik zaczyna się wciągać.

Wydaje mi się, że trzeba być szczerym, język nie jest wybitny, w książce znajduje się wiele błędów, ALE. I jest to ważne ale. Może niektórzy uznają, że skoro pozycja jest niezbyt wybitna językowo, to należy ją skreślić. Moim zdaniem nie. Świat wykreowany przez autora jest świetnie. Można w niego wejść i się w nim utopić. Pierwszy raz spotkałam się z tak wykreowaną fabułą (nie czytam podobnych książek, ale wydaje mi się, że pomysł jest oryginalny), jest zawiła, ciekawa, wymagająca od czytelnika myślenia. To nie jest płytkie jak wiele tytułów, które się teraz spotyka. Tak samo nietuzinkowi są bohaterowie, ich charaktery są dokładnie opisane, dzięki czemu czytelnik może ich dobrze poznać.

To coś innego, dla mnie świeżego. „Architektów” nie czyta się szybko, trzeba się w tą propozycję wgryźć i dać jej kredyt zaufania. Ja się cieszę, że tak zrobiłam. Nie spodziewałam się, że taka tematyka przypadnie mi do gustu, a jednak tak się stało. Są rzeczy do poprawy, ale są też takie, które zachwycają.

W naszych czasach jest wydawanych wiele pustych i przeciętnych książek. Ta wybija się na ich tle pomysłem, a to według mnie ogromny plus.