Mindhunter. Tajemnice elitarnej jednostki FBI recenzja

Zastanawialiście się kiedyś, co jak wyglądają umysły seryjnych morderców? Co siedzi im w głowach? I najważniejsze dlaczego zrobili to co zrobili. No bo przecież jakim trzeba być człowiekiem, żeby dopuścić się takich potworności? Dlaczego seryjni mordercy zostają seryjnymi mordercami? Czy mają sumienie czy żałują? A może ich czyny prześladują ich po nocy, nie pozwalając zaznać ukojenia? Na te wszystkie pytania stara się opowiedzieć John Douglas, jeden z najsłynniejszych profilerów w dziejach FBI.

Douglas opisuje początki swojej podróży. Od szkoły do szkolenia na agenta federalnego i początków powstawania i tworzenia profilów psychologicznych morderców. Jak na podstawie zwykłych, prostych rzeczy mógł powiedzieć o mordercy wszystko...od płci, zawodu, koloru skóry, jego cechy charakteru, czy się jąka a nawet jakim samochodem jeździ.

Książka zawiera rozmowy z najniebezpieczniejszymi seryjnymi mordercami oraz szczegółowy opisy zbrodni, których Douglas miał okazję być świadkiem. I właśnie te fragmenty zostaną ze mną na zawsze. Nie pamiętam kiedy się bałam... autentycznie się bałam czytając książkę. Podejrzewam, że nigdy, do czasu aż przeczytałam „Mindhuntera”. Byłam szokowana faktem, że większość seryjnych morderców to miły pan, który pomagał ci naprawić samochód a w dodatku jest twoim sąsiadem. Ta normalność, ta zdolność do prowadzenia miłej uprzejmej i kulturalnej rozmowy, przeraziła mnie bardziej niż okrucieństwo i bezwzględność z jakimi mordercy rozprawiali się ze swoimi ofiarami. To wszystko prowadzi do jednego prostego wniosku… NIGDY nie wiesz jak wygląda czyś umysł.

Zdecydowanie polecam „Mindhuntera”. Książka pod każdym względem niesamowita. I pomimo, że jest to literatura faktu, to napisana jest bardzo przystępnym językiem, który sprawia, że książka dosłownie „sama się czyta”. Jednak mogę ją jedynie polecić osobom o stalowych nerwach. Ponieważ te historie poruszą nawet największych twardzieli. Nie mniej uważam, że jest ona warta przeczytania, mimo że po jej przeczytaniu uczucie niepokoju towarzyszyło mi jeszcze przez dłuższy czas i czasem nadal towarzyszy.