Horyzont recenzja

Wysłuchałam audiobooka "Horyzontu" dzięki listopadowej akcji Czytajpl. Do tej pory sądziłam, że ten sposób czytania książek w moim przypadku się nie sprawdzi i ich unikałam. Zostałam jednak mile zaskoczona. Głosów głównym bohaterom udzielili Tomasz Organek oraz Magdalena Cielecka. W mojej ocenie, głos męski został doskonale dopasowany do trzydziestoparoletniego byłego żołnierza Mańka. Niestety, głos żeński okazał się bardzo piękny, ale zbyt dojrzały, zbyt dostojny, aby stać się głosem kreowanej przez autora dwudziestokilkulatki o imieniu Zuza.

Wątkiem kluczowym w książce Jakuba Małeckiego są zdecydowanie przeżycia Mańka-Mariusza Małeckiego (tak tak, bohater nosi nazwisko autora), który 7 lat wcześniej wrócił z Afganistanu. Prowadzi on dość przewidywalny, prosty, rutynowy styl życia, w którym podjął się napisania książki ze wspomnieniami z wojny. Wraz z kolejnymi stronami stopniowo powstającej powieści, wyłaniają się demony jego przeszłości. Maniek, a właściwie Jakub Małecki, ukazuje prawdę o tym, iż w prawdziwym życiu nie ma procedur, nie można się na nie przygotować, działa ono z całkowitego zaskoczenia. Oparte na prawdziwych wydarzeniach opisy przeżyć żołnierza to cenne świadectwo tych czasów, naszych czasów. Przywoływana jest w nich np. bitwa o City Hall, która podobno była największą z udziałem polskich (i bułgarskich) żołnierzy od czasu II Wojny Światowej. Tymczasem Wikipedia opisuje to wydarzenie jako "serię potyczek stoczonych w dniach 3-6 IV 2004". Autor delikatnie krąży też wśród przedstawicieli grupy etnicznej afgańskich Pasztunów, nie pcha się "z butami" do ich domów, ale porusza ważny aspekt traktowania przez nich dzieci.

Z drugiej strony, perypetie młodziutkiej sąsiadki Mańka, w porównaniu z tym co on przeżył i przeżywa... tego nie da się porównać. Dodam, że dość nieprzyjemnie postrzega się wszystkie męskie postaci przez pryzmat opinii Zuzy. "Żeńska" część książki zupełnie nie przypadła mi do gustu, choć w pełni rozumiem dlaczego musiała się pojawić. Możliwe, że słuchając audiobooka głos lektorki - dojrzałej kobiety - spotęgował moje niezbyt entuzjastyczne nastawienie względem Zuzy.

Dodatkową gwiazdkę przyznaję za żółwia stepowego Wemka. Bez niego ta książka nie byłaby taka sama. Każdy ma swój horyzont. Wemek też go ma.