Twarz bestii recenzja

„… błagam, niech mi Pan pomoże…”

Taką tajemniczą wiadomość dostał Paweł Wolski. Trafia w Beskid Sądecki, do wsi skąd wiadomość została do niego wysłana, a gdzie ponad dwa miesiące wcześniej odnaleziono zwłoki Oli Żołyńskiej. Śledztwo utknęło w miejscu. Paweł postanawia rozwiązać sprawę i odkrywa, że morderstwo jest powiązane z innym brutalnym zdarzenie sprzed roku…

Ależ to się czytało! Przepadłam!

Co to była za książka! Co to za klimat! Co za budowanie napięcia!

Czułam ciarki na plecach w pewnych momentach!

Już od samego początku się dzieje. Akcja rozpędza się i rozpędza, a na końcu osiąga takie tempo, że jazda bez trzymanki gwarantowana! Nie nastawiajcie się na kryminał pełen scen, gdzie krew leje się strumieniami. Próżno szukać tego u Kowalińskiego. Dostaniecie za to złożoną, intrygującą i bardzo pochłaniającą zagadkę. Autor umiejętnie podsuwa kolejne tropy, a ten biedny czytelnik podejrzewa to tego, to tamtego i co? Nie zgadnie. Nie ma takich szans, by domyślić się tego, co odwaliło się na końcu. Finał jest zaskakujący i to bardzo! Wbija w fotel, szokuje i tego oczekuję od kryminału.

„Twarz bestii” wyróżnia się nieszablonowym głównym bohaterem. Paweł Wolski to nie żaden detektyw, policjant czy inny sędzia. To dziennikarz śledczy, ale nie taka hiena szukająca tylko sensacji. Szuka prawdy i ją znajdzie, ale nie będzie to łatwa droga, lecz pełna zakrętów i wybojów. Nie zabraknie kryzysowych sytuacji tych, w których wydaje się, że to już koniec. Wolski to bardzo bystry, ciekawski, ale i wytrwały oraz cierpliwy człowiek. Oczywiście z zewnątrz bardzo przystojny mężczyzna. Ogólnie rzecz biorąc to ja mam wrażenie, że on nadawałby się na bohatera jakiegoś romansu. Czytałabym. Paweł Wolski może i czasami ma takie momenty, kiedy irytuje tym, że nie wie, czego chce, że nie jest zdecydowany, że może nieco roztrzepany, że jego decyzje są bez sensu, ale czytelnik przymknie na to oko. Wiecie dlaczego? Bo jest dobrym człowiekiem. Ale nie zdradzę wam, w czym to się objawia. Musicie przeczytać sami. I ogromny plus za to, że Wolski nie jest od niczego uzależniony (co jest tak typowe dla bohatera kryminału).

Inni bohaterowie też prezentują się ciekawie. Paulina, Ptaszycki, Warecki i inni. Są różni, każda się czymś wyróżnia i dodaje tej powieści realizmu.

Bartłomiej Kowaliński nadał całej historii niesamowity klimat. Mała wioska, góry, las, morderstwo, wszyscy się znają i to jest osnute taką mgłą tajemnic, napięcia, strachu, przerażenia. Dodatkowo jak czytacie, że Wolski spojrzał na las, który był mroczny i budził w nim dziwny lęk, to też to odczuwacie. Wszystko jest napisane prostym językiem, co nie jest minusem a wręcz przeciwnie, bo podobnie jak w przypadku bohaterów nadaje realizmu.

To czyta się samo, wystarczy, że weźmiecie do ręki, a później…macie kilka godzin niesamowitej rozrywki. Polecam!


We współpracy z Wydawnictwem Dreams