Bliźniaczy płomień recenzja

Q: Wierzycie w posiadanie bratniej duszy?

Ja wierzę, że każdy z nas posiada swojego bliźniaka. Kogoś z kim dogaduje się bez problemu, ma podobne zainteresowania. To ktoś na kim możemy polegać i komu ufamy.

Reklama - wydawnictwo wab / wydawnictwo neony / Maksymilian Kuznowicz

Książka zainteresowała mnie już przed oficjalną zapowiedzią. Autora obserwuje od dawna w mediach i po prostu wydaje się bardzo komfortową osobą, więc kiedy pojawił się nabór recenzencki, nie myśląc długo, zgłosiłam się.

Na początku chciałam zaznaczyć, że jest to moja opinia. Ode mnie otrzymała 4/5⭐️ i uważam, że jest to dobry debiut, który ma drobny minus.

Zacznijmy od tego, że ta książka jest o relacji męsko- męskiej, a ja ostatnio mam problem z takimi relacjami. Zazwyczaj są one na siłę tak napisane, nie czujemy lekkości tej relacji, często nie mają nawet takich postaw związku. Tutaj było nieco inaczej. Poznajemy Daikiego bardzo młodego chłopaka, który w wieku 17 lat stracił swoją miłość życia. Wiem, że w tym miejscu już może pojawić się dyskusja, bo przecież młode osoby "nie twarzą stałych związków" co jest okropną bzdurą.

Po roku wypełnionym bólem powoli wraca do życia takiego towarzyskiego.

I tak naprawdę nasza fabuła się na tym opiera. Mamy tutaj bohaterów, którzy radzią sobie z ogromną traumą. I ona jest po prostu nudna, ale nie mówię tego w negatywny sposób. Akcja jest nieśpieszna, wręcz powolna. Paryż też nie jest taki miastem pełnym pośpiechu, jest czas na kawkę i ciasto w centrum i wszystko to takie leniwe jest.

Relacja między Aleksem i Daikiego, tez jest powolna i taka bezpieczna. Czytając ją, czułam się jak w takim kokonie bezpieczeństwa.

Mamy też wątek magiczny. Nie jest to fantastyka, a ma jedynie delikatny wątek, który był tak uroczy! Na okładce mamy uroczego pieska, który ma właśnie wiele wspólnego z realizmem.

I tak jak wam tutaj wszystko opisałam, na spokojnie mogłabym jej dać 5/5 ⭐️, ALE pojawia się jedna rzecz, z którą miałam problem. Mianowicie jest to styl pisania. Nie był on zły, ale był taki za prosty. Nie zrozumcie mnie teraz źle, to nie jest nic złego. Jednak do takiej książki pasowałby mi takie bardziej poetyczny, bajkowy wręcz styl pisania. Książka przez to, że jest targetowana dla nastolatków i młodzieży, wybrzmiewała tak za lekko.