Lekarze w górach recenzja

Choć po książce Wojciecha Fuska i Jerzego Porębskiego "Lekarze w górach. Bohaterowie drugiego planu" spodziewałam się innego miejsca akcji (polskie góry) to nie jestem zawiedziona lekturą tej pozycji. W sposób bardzo przystępny, bez koloryzowania i idealizowania poznajemy rolę, jaką pełnią lekarze podczas wypraw wysokogórskich, głównie w Himalaje i Karakorum. Jak mówi podtytuł są to najczęściej bohaterowie drugiego planu. Rzadko stają na szczycie, dochodzą do pewnych wysokości dbając o to, by inni mogli wspiąć się wyżej i być na ustach świata. Zdarza się, że biorący udział w akcjach ratunkowych lekarze bywają pomijani przy odznaczeniach wręczanych za ratowanie życia drugiego człowieka. Powtórzę: oni zazwyczaj idą do pewnego momentu. Jednak bez pomocy lekarzy wiele ekspedycji mogłoby się źle skończyć, nie tylko drastycznymi odmrożeniami i w konsekwencji amputacją, ale także życiem. Zaskoczył mnie fakt, że wiele wypraw rezygnuje z obecności lekarza z prostych względów - oszczędnościowych.

Książka obrazowo przedstawia, z jakimi problemami i wyzwaniami zmagają się lekarze wypraw wysokogórskich, ale pomiędzy zdaniami czytelnik dostaje wiele rad: na co warto zwracać uwagę, jak obserwować swój organizm, kiedy powiedzieć "stop" i zawrócić, ile należy pić i dlaczego i jak ważna jest aklimatyzacja oraz predyspozycje psychiczne. Ciekawą częścią książki są informacje na tematy, które towarzyszą człowiekowi w życiu codziennym, a o których oficjalnie się nie mówi, a więc: sprawy higieny osobistej, załatwiania potrzeb wydalania, a nawet potrzeb seksualnych.

Przez książkę przewija się mnóstwo nazwisk polskich himalaistów, a także tych zagranicznych. Autorzy po rozmowach z lekarzami uczestniczącymi w wyprawach wysokogórskich sporo miejsca poświęcili błędom, jakie zostały popełnione i nierzadko stały się przyczyną groźnych upadków, odmrożeń, śmierci. Nie zawsze lekarze są w stanie pomóc, przybyć w odpowiednim czasie, gdyż pracują w ekstremalnych warunkach, gdzie nie można dolecieć helikopterem ani przemieszczać się w błyskawicznym tempie. Bywało, że ratunek spóźnił się o kwadrans i te piętnaście minut kosztowało życie, bywało, że ratowany umierał na rękach lekarza.

Zamiarem "Lekarzy w górach", jak piszą sami autorzy, nie było stworzenie monografii historycznej w tym temacie, lecz ukazanie świata wspinaczki wysokogórskiej od strony lekarzy. Często będących w cieniu, ale też często będących ostatnią deską ratunku. Autorzy na ostatnich stronach wymieniają czterdzieści nazwisk tych lekarzy, którzy przyczynili się do tego, by koniec XX wieku nazywano złotą lub polską erą himalaizmu.