Byłbym zapomniał... recenzja

Chyba nie ma w naszym kraju osoby, która nie znałaby Cezarego Pazury.Postrzegamy go jako dowcipnisia, luzaka, no może czasami na wymogi roli niezbyt kulturalnego Wiadernego czy  nie grzeszącego inteligencją funkcjonariusza z 13 posterunku.
Ale czy wiemy jak naprawdę dzieciństwo i młodość spędzone w małym Niewiadowie przypadające na trudne lata komunizmu i początku demokracji wpłynęły na jego osobowość? To historia opowiedziana przez samego autora, który zdradza smaczki towarzyszące współpracy z takimi aktorami jak Olaf Lubaszenko, Bogusław Linda, wspomina czasy studiów w łódzkiej filmowce. Zawsze chętnie wraca do swojego ukochanego Niewiadowa, gdzie wszystko się tak naprawdę rozpoczęło i ukształtowało go jako człowieka.
Ta właśnie biografia pokazuje czasem może zbyt dosłownie i dosadnie to wszystko z czym borykał się Czarek. Można mieć zastrzeżenia co do języka, momentami zbytniego ekshibicjonizmu, ale tego chyba chciał autor.
Czasami warto zapoznać się z taką literaturą i spróbować zrozumieć takie czy inne podejście do życia.