Recenzja książki Byłbym zapomniał...

Aktor znany przede wszystkim z ról komediowych napisał autobiografię i nagrał ją, jako książkę czytaną. Słuchałem, jako przerywnika pomiędzy poważnymi dziełami i muszę powiedzieć, że słucha się tego dość fajnie (do czasu), bo Pazura pisze o wielu śmiesznych sytuacjach i rzeczach. Niestety sceny pełne humoru to jedyna pozytywna strona książki, a jej wady zaraz wyliczę.

Po pierwsze Czaruś czaruje nas i zwodzi, mówi na przykład, że obecna żona (trzecia) to ta, na którą czekał całe życie, a z poprzednimi różnie bywało. Niestety, mam dobrą pamięć i jak dziś widzę Czarusia mówiącego w tv o drugiej żonie, że to miłość jego życia i w ogóle... Pewien niesmak pozostaje... Przy okazji skarży się Pazura na tabloidy, że mu niszczą życie, a sam się zachowuje jak typowy celebryta, podając swoje życie prywatne na tacy: opowiada o początkach znajomości z obecną żoną z dokładnymi szczegółami, jakieś to takie bez klasy jest.

W książce jest więcej konfabulacji, opowiada np., że gdy poszedł do pierwszej komunii, to matce (technikowi normowania jakości) odebrano wszystkie premie i o mało co nie wyrzucono z pracy. Nieprawda! Dobrze pamiętam, że w latach 70. do pierwszej komunii chodziły wszystkie dzieci i komuna musiała to zaakceptować, robiła tylko wstręty funkcjonariuszom partii, oficerom i milicjantom. No cóż, jego opowieści należy traktować z dużą dozą wątpliwości.

A jego filozoficzno-religijne wywody są po prostu żenujące, ignorancja i prostactwo z nich wychodzi jak słoma z butów. Po co celebryci filozofują i gadają o religii, czy ich arogancja nie ma granic?

Książka zawiera też sporo mniej lub bardziej żenujących dowcipów i dużo wulgaryzmów, oczywiście mamy chwalenie się, że pił wódkę z wielkimi tego świata: Romanem Polańskim, Ryszardem Krauze i kim tam jeszcze, wszystko to takie gówniarskie nieco jest. A o sztuce aktorskiej, o pracy nad rolą tyle, co kot napłakał.

Wiele wywiadów-rzek czy autobiografii znanych aktorów czytałem; ta jest jedną z najsłabszych. Jednak gdy mamy do czynienia z wywiadem, to kumaty dziennikarz oddziela ziarno od plew, tu tego zabrakło, zabrakło też dobrego redaktora, który by poskreślał co gorsze fragmenty no i kabotyństwo pana Czarka wylało się mocno.

Rozczarowanie.