Ślubna suknia recenzja

Kiedy człowiek ma już za sobą ''trochę'' przeczytanych książek, kiedy to ''trochę'' jest mocno zróżnicowane i gatunkowo i tematycznie, czasami wtedy popada w rodzaj rutyny i wydaje mu się, że właściwie wszystko już czytał. Bierze kolejną książkę do ręki przerzuca jeden rozdział, albo kilka kartek wzdycha ciężko i myśli ''to już było'' i to i to i tamten temat też. Jest znudzony i zawiedziony, że coraz trudniej o pozycję, która miałaby, choć leciutki powiew świeżości, która zaskoczyłaby go, wciągnęła jak magnes jak ciekawość Alicję do Króliczej Nory. Nie wiem jak wy, ale ja tak mam, w zalewie wszelkiej literatury na każdy temat, rzadko trafiam na prawdziwą perełkę, lub chociażby na coś, co mnie zaskoczy.

''Ślubna suknia'' mnie zaskoczyła, zaskoczyła fabułą (chociaż książek o popadaniu w obłęd przeczytałam już chyba z tonę), narracją, a także zwrotem akcji i....zakończeniem. Jest to tym ciekawsze, że autorowi udał się to na tak niewielu stronach i przy takim oszczędnym operowaniu słowem. W ogóle to Pierre Lemaitre jest moim książkowym odkryciem, to jego pierwsza książka przeczytana przeze mnie i wiem, że z chęcią przeczytam następne, podoba mi się jego styl pisania i to, w jaki sposób potrafi utrzymać napięcie i uwagę czytelnika.

Cały czas trzymałam zaciśnięte kciuki za Sophie i mruczałam pod nosem ''Kobieto, dlaczego nie idziesz do jakiegoś lekarza, jak długo będziesz uciekać, dlaczego nie szukasz pomocy?'' Bezsilnie obserwowałam, jak Sophie z każdą kartką pogrąża się coraz bardziej i głębiej. A ja razem z nią. Nie wystarczy napisać, że bohaterka ma na przykład huśtawki nastrojów. Trzeba to tak napisać, by czytelnik je zobaczył, poczuł, dotknął i to właśnie, moim zdaniem autorowi się doskonale udało.

Główną bohaterkę Sophie Duguet poznajemy w dość dziwnych okolicznościach, właśnie zamordowała? dziecko i ucieka, a my biegniemy koło niej i staramy się dowiedzieć czegoś więcej. W miarę odwracanych kartek dowiadujemy się o kobiecie różnych rzeczy i coraz bardziej jej współczujemy i kiedy wydaje się, że właściwie już jest całkiem ''pozamiatane'' następuje zwrot i zmiana narratora :) jednak to wcale nie pozwala nam odetchnąć głębiej i z ulgą, wręcz odwrotnie zaciskamy pięści coraz bardziej i jesteśmy coraz bardziej wkurzeni .... Polecam.