Lato, gdy mama miała zielone oczy recenzja

Historia opowiadana przez nastoletniego chłopaka, Aleksego, który jest chodzącą złością i agresją, wylewa się z niego uszami. Przede wszystkim jest zły na matkę, za jej wygląd: „Była mała i gruba, głupia i brzydka.”, za jej życie, za wszystko. A ma powody do nienawiści, bo pochodzi z patologicznej rodziny, ojciec opuścił matkę dosyć szybko: „Tata pozbył się mamy, porzucając ją dla jednej Polki z kolczykiem w języku.” Na dodatek młodsza siostra Aleksego zmarła czy zaginęła w dzieciństwie, to jest dla niego źródłem olbrzymiego stresu. Sam Aleksy, zaniedbywany przez matkę i wychowywany przez niewidomą babkę, jest pod stałą opieką psychiatryczną, bierze tabletki, żeby móc normalnie funkcjonować. Okres dojrzewania łączący się z buntem, jest dla niego szczególnie trudny, bo ów bunt to, jak już wspomniałem, niezmiernie silna, skondensowana nienawiść do matki i do całego świata.

Co ciekawe, Aleksy i jego rodzina to polscy emigranci mieszkający w Anglii, ale polskości w książce nie czuje się za grosz, może dlatego, że autorka pochodzi z Mołdawii i o naszym kraju wie niewiele.

I taki to chłopak, wulkan złości, zostaje przekupiony przez matkę, aby wyjechać tylko z nią na wakacje na wieś francuską. Na miejscu, w wyniku dosyć dramatycznych procesów, powoli przechodzi mu złość na matkę, nawiązuje z nią emocjonalny kontakt, uczy się, jak okazywać jej miłość, zaczynają się dobrze rozumieć i nadawać na tych samych falach.

Wszystko to jest opisane, a raczej wspominane przez Aleksego, którego psychodeliczna wyobraźnia karmiona prochami produkuje niesamowite zdania, styl książki jest naprawdę odjazdowy. Oto matka organizuje swoje urodziny: „Odświętnie przystrojony stół wyglądał tak, jakby ktoś obwiesił girlandą kontener na śmieci.” Albo udają się z matką na pchli targ we Francji: „Targ staroci wyglądał tak, jakby Bóg się potknął i wszystko wypadło mu z torby.”

Aleksy trochę też pisze o swoim życiu dorosłym, osiągnął sukces finansowy, ale nie ma szczęścia osobistego: „Wszystkie piękne dni ze swojego życia mógłbym policzyć na palcach zdrowej ręki. Każde wspomnienie trwa zaledwie sekundę i pojawia mi się przed oczami jako pojedynczy widok, niczym obraz uchwycony przez umierającego.”

Książka pani Țîbuleac była wyróżniona w kilku pismach, które czytam i cenię. I tak 'Książki. Magazyn do czytania' uznał ją za jedną z najlepszych 10 książek roku 2021. Zaś w tygodniku Polityka umieszczono ją w dziesiątce najlepszych pozycji zagranicznych. Nie ukrywam, że te wyróżnienia zachęciły mnie do sięgnięcia po książkę. Niemniej rzecz cała jakoś mnie nie porwała, to bardzo dobra proza, ale dla mnie bez przepychu, zdarza się.