W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa recenzja

Gdy zapoznałam się z opisem książki, od razu wiedziałam, że chcę ją przeczytać. Jest to historia żydowskiego chłopca, Ottona Ullmanna. Rodzice, chcąc ocalić jedynego syna w niespokojnych czasach wojny, wysłali go do Szwecji. Dało to początek wymianie listów, których liczba sięgnęła 500, a została zakończona wraz ze śmiercią Josefa i Elise Ullmannów. W tle tej historii pojawia się też inna postać – Ingvara Kamprada, założyciela sieci sklepów IKEA.

Jak widać temat poważny i interesujący, jednak – niestety muszę to przyznać – samo wykonanie nie przypadło mi do gustu. Mamy tutaj do czynienia z reportażem literackim i okazuje się, że chyba z tą formą nie jest mi po drodze.

Książkę „męczyłam” ze 2-3 miesiące. Od początku nie mogłam przyzwyczaić się do stylu Autorki, a także do różnego sposobu tworzenia poszczególnych rozdziałów. Upraszczając – „W lesie…” są rozdziały napisane z zacięciem literackim, poświęcone rodzinie Ullmannów. Są one rozwlekłe (nie chodzi może o samą długość, ale o ilość „treści” w tekście), przegadane i tak na dobrą sprawę nie wiadomo czy poparte faktami. Później oczywiście dochodzą fragmenty listów, które z historycznego punktu widzenia ukazują głównie miłość i troskę, jaka była w tej rodzinie.

Na drugim biegunie mamy rozdziały bardziej historyczne, odwołujące się do przebiegu antyżydowskich działań na świecie (głównie w III Rzeszy), a także działań „Misji dla Izraela”. Tutaj dla odmiany mamy bardzo dużo cytatów, oficjalnych notatek.

Od jakiejś 200 strony czytało mi się lepiej, ponieważ więcej się działo, jednak oceniając całość, jest to toporna lektura. Jest mi bardzo szkoda, bo – jak już wspomniałam – temat jest przejmujący i ciekawy, myślę też, że gdyby go inaczej opracować, książka mogłaby tylko zyskać. Osobiście od lektury reportaży nie oczekuję pięknych, kunsztownych zdań, tylko rzetelnego przedstawienia tematu. Oczywiście reportaż musi być dobrze napisany, jednak Autorka za bardzo poszła w „literackość”.

Niemniej z „W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa” można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy – między innymi tego, jakie było stanowisko różnych państw w sprawie ratowania Żydów. Podziwiam też ogrom pracy, jaki musiała włożyć Autorka w opracowanie tekstów źródłowych i poznanie tematu. Lekturę mimo wszystko polecam, choć nie jest to książka na kilka dni, raczej pozycja dla wytrwałych.