Wąż i tęcza. Voodoo, zombie i tajne stowarzyszenia na Haiti recenzja

Gdyby ktoś kiedyś zapytałby mnie, co wiem o Haiti, nie potrafiłabym nic więcej powiedzieć poza wskazaniem gdzie leży. Chociaż to i tak sukces patrząc, że ten kraj w zasadzie niczym się nie wyróżnia. Do czasu aż moim oczom ukazał się reportaż o tym kraju. Zachęcona pozytywnymi opiniami oraz chęcią odkrycia czegoś nieznanego wyruszyłam w bardzo kolorową podróż. Co prawda samolot zamieniłam na kanapę, ale kto by się tym przejmował.

"Wąż i tęcza. Voodoo, zombie i tajne stowarzyszenia na Haiti" to efekt naukowego śledztwa autora. Wraz z Wade Davis udajemy się w najdalsze zakątki kraju, by sprawdzić, co tak naprawdę dzieje się zza zamkniętymi drzwiami. A wszystko zaczęło się od pewnej informacji, która stała się kanwą do dalszych rozważań. Nie jest to pozycja, przez którą się płynie. Dawno już nie czytałam reportażu, który by tak naprawdę tym reportażem nie był. To raczej powieść historyczna, która tylko w pewnym sensie, w pewnej małej cząstce przypomina literaturę faktu. Oprócz krótkiej historii kraju, czy opowieści o tajnych stowarzyszeniach czytelnik poznaje niezwykle barwną, ale też mrożącą krew w żyłach faunę tamtego obszaru. Niemal na tacy (i to dosłownie) dostaje masę wskazówek na temat trucizn, sposobu ich podawania, czy czasu reakcji. Zdecydowanie takie fragmenty zapadają w pamięć.

Niestety nie można powiedzieć tego o całej reszcie. Książka jest momentami nudna i przegadana. Nie wzbudza większych emocji. Nie unosi się też aura tajemniczości, która w tego typu pozycji jest niezwykle pożądana. Autor nie wprowadza czytelnika w świat zombii, nie stara się go zaciekawić. Przekłada się to na całość lektury, która jest dość toporna w odbiorze. Tak naprawdę "Wąż i tęcza. Voodoo, zombie i tajne stowarzyszenia na Haiti", to lektura, która jednym okiem wpada, a drugim wypada. Ani to powieść, ani reportaż w zasadzie trudno to sklasyfikować. Być może przez takie rozdarcie trudno się to czyta.

Nie mogę jej jednoznacznie ocenić. Stoję tak na rozdrożu, bo ani nie jestem nią zachwycona, ani mi się nie podobała. To taka lektura, którą należy samemu ocenić i wyciągnąć wnioski. A najlepiej pojechać na Haiti.