Loba Negra. Czarna wilczyca recenzja

Jeżeli pierwszy tom serii mnie nie przekonuje, staram się mimo wszystko spróbować jeszcze z drugim. Czasami diametralnie zmienia on mój stosunek do twórczości autora, bywa też tak, że przekreśla definitywnie moje chęci do kontynuowania tej literackiej znajomości. Przy trylogiach zmuszam się, żeby jednak doczytać do końca i tak właśnie będzie z dziś omawianym cyklem.

"Loba Negra. Czarna wilczyca" to drugi tom osławionej już serii Juana Gómeza-Jurado. Przyznaję, że wyjątkowo nawet nie czytałam opisu, po prostu odpaliłam audiobooka, więc czekała na mnie niemiła niespodzianka. Jestem uczulona na wątki erotyczne, szpiegowskie i gangsterskie, a tutaj dostałam mafię na pierwszym planie, przez co utwierdziłam się w przekonaniu, że to mój czytelniczy koszmar.

Muszę też podkreślić, że ja ogólnie nie lubię zachodniego podejścia do Słowian, wrzucania nas wszystkich do jednego wora, a już w tej powieści drażniło mnie szczególnie to przedstawianie rosyjskiem mafii tak tendencyjnie jak tylko się da, bez zawracania sobie głowy prawdą o takich strukturach. Dziwię się, że skoro wyobraźnia autora poniosła go na naprawdę szerokie wody przy tworzeniu postaci i systemu w jakim pracują, pozwolił sobie na tak stereotypowe zagrania w tym tomie. Zaczynam się bać, zaczęło się od bogatych ludzi, teraz była mafia, a co dalej? Mam nadzieję, że gorzej być już nie może.

Niestety pod wpływem tej fabuły mojej zdanie o Scott tylko się pogorszyło. Miałam do niej zastrzeżenia już od początku, ale tym razem zaczęło się obiecująco, jakby zabrała się do naprawiania tego, co najbardziej mnie w niej raziło. Szkoda tylko, że szybko wyszło na jaw, że ma ze sobą poważniejszy problem. Nie mam już ochoty jej usprawiedliwiać i po prostu całą moją sympatię skupię na Jonie, zwłaszcza że jeszcze bardziej zaimponował mi przy zakończeniu.

Zakończenie jest zresztą zdecydowanie najlepszą częścią tej książki, wcale nie przez to, że ucięło moje męki związane z czytaniem o mafii. Jest po prostu mocno zaskakujące, oryginalne i wprowadzające napięcie związane z oczekiwaniem na ciąg dalszy.

"Loba Negra. Czarna wilczyca" jest idealnym przykładem przekombinowania pod każdym względem. Juan Gómez-Jurado sam świetnie zdaje sobie z tego sprawę skoro postanowił się wytłumaczyć w posłowiu, ale lepiej byłoby gdyby to przemilczał niż za wszelką cenę starał się wykazać, że go nie poniosło.

Moje 5/10.