Dwa światła recenzja

Wojna nie oszczędzała nikogo. Tak naprawdę nikt nie mógł czuć się bezpiecznie. Nazistowskie Niemcy szczególną niechęcią darzyli Żydów. Prześladowania, bicie, wydzielone strefy zwane gettami, głód i niepewność czy dożyje się następnego dnia. W takich okolicznościach przyszło żyć małemu chłopcu, bohaterowi książki Dwa Światła.

Cała opowieść o tym uzdolnionym dziecku zaczyna się tuż przed wojną. To wtedy czytelnik poznaje nie tylko Roberta, ale i jego sąsiadów. Uzdolniony muzycznie Profesor udziela lekcji matce chłopca. Wojenna zawierucha sprawia, że żydowska rodzina trafia do getta. Na kilka lat nauczyciel traci kontakt ze swoimi przyjaciółmi. Los jednak sprawia, że ich losy na nowo się stykają.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Mam wrażenie, że historia, choć piękna została bardzo powierzchownie przedstawiona. Przez pierwsze 50 stron zastanawiałam się, po co autorka poświęca tyle miejsca przemyśleniom Profesora. Rozważanie te nic nie wnoszą do całej opowieści. Postać nauczyciela irytowała mnie przez całą lekturę. Zamiast martwić się o swoje córki, które były w konspiracji, bał się o życie swojej sąsiadki. Rozumiem, że za samo bycie Żydem skazywano na śmierć, ale również Polacy narażeni byli na nieprzychylne spojrzenia Niemców. Robert a później Andrzej początkowo zaskarbił sobie moją sympatię. Później jednak pewne zachowania sprawiły, że moje zdanie o nim zmieniło się o 180 stopni. Butny, egoistyczny i nad wyraz pewny siebie. Rozumiem, że pewne zdarzenie go ukształtowały, ale mimo to przeżył dzięki dobroci innych ludzi. I za to powinien być im wdzięczny.

Nie rozumiem dziwnego przeskoku czasowego. Nagle z obozu w Pruszkowie znajdujemy się w powojennej Łodzi. Jak do tego doszło? Co działo się przez ten czas? Domyśl się czytelniku. Mam wrażenie, że za dużo jest przemyśleń, a za mało historii. Wszystko to sprawia, że opowieść jest bardzo płaska.

Książa Dwa Światła nie poruszyła mojego serca. Nie wywołała zdanych emocji. Szkoda, bo zapowiadała się wzruszająca lektura.