Dwa światła

Chcę się Wam pochwalić Drodzy Czytelnicy, że ostatni wieczór spędziłam z niesamowitą i bardzo wartościową powieścią, dzięki której mogłam zatopić się w brutalnym świecie II wojny światowej, który stawał się znośniejszy dzięki muzyce. Kompozycje Chopina, Bacha, Mozarta i innych sławnych pianistów nie były lekiem na całe panoszące się zło w okupowanej Warszawie, ale dawały spokój, a przede wszystkim budziły nadzieję wówczas, gdy rozsądek kazał się poddać.

Mam tu na myśli inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami powieść Marii Paszyńskiej pt. "Dwa światła".

Pani Maria stworzyła bardzo rzeczywisty i wiarygodny obraz Warszawy. Udało jej się odmalować słowem niepowtarzalny klimat stolicy i to zarówno z połowy lat trzydziestych XX wieku, z czasu krwawej i bestialskiej okupacji, jak również z wczesnych lat powojennych. Dosłownie dało się usłyszeć świst kul przeplatany kojącą muzyką Chopina. Podążając za małymi chłopcami ulicami getta dosłownie widziałam biedne dzieci, zwłoki leżące na chodniku, czy łapankę pod budynkami sądów, a to wszystko za sprawą sugestywnego języka i trafnego przekazu emocji. Warszawa jaką zobaczyłam i odczułam w powieści "Dwa światła" jest rzeczywiście miastem z tamtego czasu. Gdybym miała doszukiwać się jakiś mankamentów, to zwróciłabym uwagę na relację małego Roberta z jego pobytu w getcie. Ten czas wydał mi się zbyt "spokojny" i pozbawiony emocji, a przez to nie do końca realistyczny. Wzruszyła mnie natomiast niezwykła przyjaźń łącząca chło...

Mały Żydwoski chłopiec przychodzi na świat w 1935 jego dzieciństwo przerywa nagle II wojna światowa. Chłopiec posiada niezwykły talent, niestety nadchodzi rok 1939, czas wojny, w której Hitler chce wyeliminować naród żydowski. Mały Robert wraz z babcią dzięki pomocy Profesorowi muzyki i jego żonie udaje się wydostać z getta. Chłopiec przez cały okres wojny musi się ukrywać, do tego ciągły lęk, trauma po przeżyciach w gettcie nie dają o sobie zapomnieć, przez całe życie musi zmagać się z syndromem ocalałego.
To niezwykła opowieść o silnej więzi przyjaźni, jaka zrodziła się pomiędzy małym chłopcem, a starym mistrzem, kompozytorem i profesorem muzyki. Książka pokazuje, że pomimo bestialstwa które w tamtym okresie dominowało dobro człowieka wygrywa. Jest to moje pierwsze spotkanie z książkiami Pani Marii Paszyńskiej i raczej nie ostatnie. Polecam!
'Chciał, by ta chwila nigdy się nie skończyła, żeby świat zwolnił swój bieg, żeby zniknęły głód i pragnienie, ból, którego z braku leków nie sposób było uśmierzyć, niepewność jutra, samotność, zagubienie, strach ściskający gardło, trupy na ulicach, niemowlęta z zastygłym wzrokiem i wydętymi brzuchami, wyrzucone z okien małe dzieci z rozłupanymi czaszkami, leżące na bruku w brunatnych kałużach zaschniętej krwi, by nie było starców rozbieranych do naga i zmuszanych do publicznego tańca, tak by wszyscy widzieli ich zwiotczałą, obrzezaną męskość smętnie zwisającą wśród siwych włosów łonowych. By nie było młodych kobiet kołysząc...

Uczta dla wielbicieli powieści historycznych .Dwa światła to ksiązka wstrząsajaca,jak sama wojna,która niszczy co spotka na swojej drodze.Książka inspirowana faktami .Historia chłopca który całe życie zmagał się z syndromem ocalałego,z poczuciem winy że on przeżył ,podczas gdy tyle ludzi zginęło.Po wojnie został laureatem Konkursu Chopenowskiego ,gdyż miał wielki talent który odkrył jego nuczyciel mistrz i wybawca w czasie szalejącej wojny..

Wspaniały styl autorki, czytanie jej książek to uczta dla zmysłów, mimo trudnych tematów, jakie porusza .

„Dwa światła” Marii Paszyńskiej od wydawnictwa Paskal, już od jakiegoś czasu czekała na mojej półce na swoją kolej do czytania.

Pióro Pani Marii nie jest mi obce, gdyż czytałam wcześniej książkę „Instytut piękności”, która bardzo mi się podobała. I w powieści „Dwa światła” autorka przekazała ciężkie i trudne realia wojny. Momentami serce rozpadało się na drobne kawałki jak czytałam o getcie, o pięcioletnim niewinnym chłopcu, który widział na każdym rogu śmierć, głód. Dzieci w tym wieku powinny się bawić, rozwijać umiejętności, a nie zdobywać jedzenie dla rodziny. Po wyjściu z getta zmieniono mu tożsamość z Roberta stał się Andrzejem. Namiastkę normalnego życia znalazł u rodzony profesorskiej i zaczął wówczas rozwijać swój talent. Jednak to była namiastka, aby był bezpieczny nie mógł chodzić do szkoły, bawić się z rówieśnikami, nie było mamy, babci musiał się ukrywać. Te wszystkie przeżycia miały swoje piętno w późniejszych latach życia Andrzeja.

Jest to książka inspirowana prawdziwym życiem światowej sławy muzyka pochodzenia Żydowskiego Andrzeja Czajkowskiego. Powieść nie jest biografią, ma na celu ukazanie cierpienia, wpierw małego chłopca, a później dorosłego człowieka, który całe życie zastanawiał się dlaczego matka podjęła decyzję zostania za murem, a nie wspólnej ucieczki. Zmagającego się z syndromem ocalałego, poczuci winy, że on przeżył, podczas gdy tylu zginęło. Wskazanie jak ważne są relacje międzyludzkie te do...

Moje pierwsze spotkanie z Marią Paszyńską.
Książka opowiada historię pianisty żydowskiego pochodzenia, urodzonego w 1935 roku Andrzeja Czajkowskiego (Roberta Krauthammera) i jego nauczyciela gry na fortepianie profesora Sokołowskiego, w którego w domu zostaje ukryty po wyprowadzeniu z warszawskiego getta. Starszego mężczyznę i młodego chłopca połączyła muzyka. Profesor narażając życie swojej rodziny pomaga mu mimo niesprzyjających okoliczności rozwijać talent.
Muszę przyznać, że po przeczytaniu książki w mojej głowie cały czas przesuwają się kolejne utwory Chopina. Wszak Czajkowski był laureatem tego konkursu w 1955 r.

Jestem chyba samotnym statkiem na tym morzu pochwał. Mnie ta książka kompletnie nie podeszła. Może to nie wina autorki, tylko historii w niej opisanej. Już tyle książek z okresu wojennego przeczytałam, że chyba oczekuję czegoś bardziej oryginalnego co by przykuło moja uwagę, albo w jakiś sposób mnie zainteresowało. Sam styl pisania jest łatwy i przyjemny, i może właśnie to mnie tak w tej książce kłuje, że zbyt łatwo, i zbyt przyjemnie.