Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości recenzja

Historia katastrofy w Czarnobylu wydaje się tak dobrze znana. Niebezpieczeństwo zostało zażegnane, a teren elektrowni i miasta widma Prypeć to już tylko raj dla miłośników mocnych doznań.

Nic podobnego. Echa wybuchu pobrzmiewają do dzisiaj. Swietłana Aleksijewicz od pierwszej strony reportażu chwyta czytelnika za gardło i już nie puszcza, kreśląc wymowny obraz świata na skraju zagłady. Kolejni rozmówcy rzucają światło na coraz to inne aspekty katastrofy. Losy żony żywcem rozkładającego się strażaka, pudel zakopany jeszcze żywy w mogilniku z braku kul, aparatczykowie stojący podczas obchodów święta pracy w promieniotwórczych wyziewach, wiecznie smutne chore dzieci, szmalcownicy handlujący radioaktywnymi sprzętami. Każdy wywiad niesie za sobą prywatną tragedię i inne spojrzenie na skutki wybuchu.

I tylko żałować można, że walczyć z niewidzialnym promieniowaniem musiał człowiek radziecki - za nic mający sobie los swój i planety, a liczący się tylko z interesem partii.

Gorąco polecam. Nawet przeciwnikom reportaży, wychodzącym z założenia, że literatura faktu to fikcja jak wszystko inne.