Ania z Avonlea recenzja

Druga część cyklu nieznacznie odstaje od pierwszej. Autorka nie szczędziła czytelnikom komicznych popisów Ani; w wielu sytuacjach można było się uśmiać. Nowi bohaterowie nie działali na szkodę, wręcz przeciwnie.

Ania nie jest już dzieckiem. Z gadatliwej i psotnej dziewczynki zmieniła się w dojrzałą kobietę. Przed nią staną nowe, trudne wyzwania. Tej jesieni obejmie stanowisko nauczycielki. W wolnym czasie Ania wraz z grupą przyjaciół stworzą Koło Miłośników Avonlea. Pomimo zagorzałych przeciwników, nie stracą hartu ducha. Z kolei Maryla przyjmie pod swój dach parę niesfornych bliźniaków. Życie się zmienia, a Ania będzie musiała porzucić dziecięce marzenia na rzecz dorosłości.

Co do bohaterów, to pomimo mojej początkowej antypatii do smarkatego Tadka (jednego z bliźniaków), to z czasem – O ZGROZO, nawet go polubiłam. Był śmieszny, a takich ludzi (w tym przypadku ludka) łatwiej polubić. Za mało Gilberta! Myślałam, że ta część przybliży nieco relacje tej ciekawej pary, jednak zostałam niepocieszona. Najbliższa przyjaciółka bohaterki została ukazana w zupełnie innym świetle. Zawsze myślałam, że to Anka bardziej jej zazdrości, ale wydaję mi się, że jest wręcz odwrotnie; takie przynajmniej odniosłam wrażenie wgłębiając się w lekturę.

Nie zostaję mi nic innego, jak polecić drugą część przygód 17-letniej rudowłosej nauczycielki.