Kaprys gangstera recenzja

Uwaga! Jeśli erotyki przyjmujesz w każdej ilości bez względu na ich jakość, nie przeszkadzają ci schematy i nieścisłości, to może lepiej nie czytaj dalej mojej recenzji, bo będą spoilery i będę się pastwić.

Dobrze wyposażony Włoch? Jest. Porwanie i przemoc? Są. Pełno głupich sytuacji i jeszcze głupszych reakcji głównej bohaterki? Wszystko się zgadza. Wielu recenzentów porównuje „Kaprys gangstera” do sławnych „365 dni” i nie ma się co dziwić, mnie też wielokrotnie powracała do głowy ta historia. Zupełnie, jakby autorce powieść Lipińskiej bardzo się spodobała, ale chciała ją powtórzyć po swojemu, zmieniając tylko to i owo.

Po pierwszych stronach (tudzież minutach, bo słuchałam audiobooka) pomyślałam, że dam temu szansę się rozwinąć. Było widać schematy, ale może autorka się nimi świadomie zabawi? Może wyjdzie z tego guilty pleasure, nigdy nie wiadomo. Niestety z każdą chwilą robiło mi się coraz słabiej i słabiej. Marcello jest bez skazy, wszystko co złego robi to wina Eleny albo kogoś innego. Uderzył bohaterkę? Zmusiła go do tego swoim zachowaniem. Co dziewczyna na to? Oczywiście, zakochuje się.

Taki przykład: Elena zostaje porwana, dosłownie, niby się szarpie, ale wiadomo, w takich historiach kobieta to szmaciana lalka, a kochanek ma mięśnie ze stali. Marcello ją przewozi do Włoch, tam ją gwałci z tego co pamiętam (przewijałam, bo zbliżenia były piekielnie nudne), ona, chcąc mu się odpłacić, paraduje prawie nago, dlatego on zabija swojego pracownika, który na nią spojrzał. Logiko, gdzie jesteś? To nie koniec. Zabójstwo wywołuje szok, Elena mdleje na tydzień (!). Gdy się budzi, Marcella nigdzie nie ma, więc… prosi go o powrót, kochają się, on nazywa ją swoją dziewczyną i to (!!!) jest dopiero kwestia nad którą się pochylają. ICH ZWIĄZEK W TYM MOMENCIE jest wart dyskusji, nic innego. Mój mózg eksplodował i wywiesił białą flagę.

Nie chcę, nie chcę, nie, nie, nie. Literatura erotyczna może być piękna, romanse mogą wzruszać, ale to „dzieło” jest po prostu bez sensu i do bani.