Zbieracze planet recenzja

Książka jest mniejsza od dłoni. Tej samej, która dotyka twarzy kogoś bliskiego. Tej samej, którą osłania się wzrok przed oślepiającym słońcem.

W zgięciu mojej dłoni
co rano czarne plamy

„Widzę” – mówimy. Kwiat, most, rzeka żyją w naszych oczach. Czasem jednak bywa jakoś nieswojo. Przystajemy, oglądamy się za siebie, mrużymy powieki.

Obserwuje nas
kwitnące oko balkonu

Tak, to znajome zdziwienie. Nie jesteśmy sami. A jeśli tak, to trzeba być czujnym. Trzeba się uczyć niemej rozmowy. „Pod takim spojrzeniem drzewa”...

Jesteś dla mnie jak słońce
dla niebieskiej planety

Życiodajnie bliskie i przerażająco odległe. Pieszczota jest także drogą. Bolesne słowo, nieuważny gest, pochopna myśl – galaktyczne otchłanie.

bo nie potrafisz wykrzyczeć
przez sen
abym została

Tak, mamy problem z odległością. W spojrzeniach brakuje wpatrzeń. Wiele pozdrowień, niewiele rozmów. Trudno umówić miejsce i porę.

Odwołujesz spotkania
z sobą oczekiwanym

Szybkie łącza, sypkie więzi.

żeby się szybko dotknąć
jak ołówek dotyka papier

Astronomia to także sztuka skracania odległości. Widzieliście kiedyś twarz naukowca świeżo rozświetloną odkryciem? Rozmawialiście z fizykiem, który właśnie dotknął liczbą czegoś niedostępnego ludzkiemu oku?

Ta spadająca gwiazda
świeciła miliony lat
niezauważalnie

*

Książka jest mniejsza od dłoni. Słowa są zamyślone i tęskne, dryfują od paznokcia do planety, zaczepiają księżyc i anioła z kieliszkiem porto. Opowiadają o pokrewieństwie człowieka, kropli rosy i wygasłej gwiazdy. Ktoś napisał:

zasypiamy
z jedną ręką pod głową
a z drugą w kopcu planet

Zbieracze planet są bardzo samotni.


________

Joanna Roś
Zbieracze planet
Kraków 2012


Patryk Hermus