Czerwień rubinu recenzja

Kerstin Gier – niemiecka pisarka, tworząca również pod pseudonimami Jule Brand i Sophie Bérard. Autorka powieści dla kobiet i młodzieży. Największy sukces przyniosła jej Trylogia Czasu.

Gwendolyn Shephard jest zwyczajną szesnastolatką, pochodzi jednak z zupełnie niezwyczajnej rodziny. Jak się okazuje niektórzy przodkowie dziewczyny posiadali gen umożliwiający im podróżowanie w czasie. Teraz cała rodzina Gwen z niecierpliwością wyczekuje aż ten wyjątkowy dar ujawni się u jej kuzynki – Charlotty, która ma być dwunastą z kolei i zarazem ostatnią podróżniczką w czasie, do czego zresztą już od najmłodszych lat była starannie przygotowywana. Tymczasem, ku zaskoczeniu wszystkich, okazuje się, że posiadaczką genu jest Gwendolyn i w związku z tym ma do wypełnienia specjalną misję. Czy poradzi sobie pomimo, że jest kompletnie nieprzygotowana? Wprawdzie ma jej towarzyszyć Gideon – jeden z podróżników w czasie, ale tych dwoje raczej nie pała do siebie sympatią…

Czerwień Rubinu jest pierwszym tomem Trylogii Czasu. Przyznaję, że nie są to zbytnio moje klimaty, ale naczytałam się tak wiele dobrego o tej książce, że żal było nie dać jej szansy. Niestety, raczej nie dołączę do rzeszy zachwyconych czytelników. Przede wszystkim jak dla mnie przez pierwszą połowę książki właściwie niewiele się dzieje, akcja nabiera tempa tak naprawdę dopiero pod koniec. Na szczęście autorka pisze prostym, przystępnym językiem i całość czyta się bardzo szybko. Podoba mi się, że bohaterowie nie są wyidealizowani, ale niestety okazali się schematyczni aż do bólu, a ich zachowania łatwe do przewidzenia. Autorka niby stara się dbać o szczegóły. Bohaterowie przenoszą się do przeszłości zawsze w odpowiednich dla danych czasów strojach i fryzurach, ale nie pojmuję jak niektórzy czytelnicy na tej podstawie mogą twierdzić, że książka świetnie oddaje klimat epoki (tak, spotkałam się z takimi opiniami). Według mnie nie oddaje ani trochę :)

Czerwień Rubinu to historia z potencjałem, który moim zdaniem nie został do końca wykorzystany. To jednak dopiero pierwsza część trylogii, zobaczymy jak będzie z kolejnymi. Może autorka pozytywnie mnie zaskoczy? A jeśli nie, to znak, że chyba po prostu wyrosłam z tego typu książek.