Czerwone jezioro recenzja

"Jak bardzo nie znamy innych ludzi.(...) Nawet tych, z którymi żyjemy na co dzień."

Niemal pięćset zgłoszeń konkursowych, a pierwsze miejsce zajmuje debiutancka powieść. To nie może być przypadek. To musi zwiastować dobrą lekturę.

Nie jest to sprint, a maraton z zasłużonym podium. Historię widzimy oczami wielu bohaterów. Każdy chce ukazać swój punkt widzenia. Mimo że akcja nie pędzi to jej dynamika jest na idealnym poziomie. Intryguje, wciąga, a kolejne elementy są sukcesywnie odkrywane, co tylko zaostrza apetyt na dalszy ciąg.

Bohaterowie reprezentują bardzo różnorodne osobowości. Inga to młoda, ambitna policjantka, która musi walczyć o uznanie wśród współpracowników. Kuba jest byłym fotografem wojennym. Obcując z ludzką tragedią i śmiercią doznał traumy, która nadal daje o sobie znać. Borys Morozow jest rosyjskim oligarchą. Nie toleruje zdrady pod żadną postacią. To po jego weselu dochodzi do odkrycia zwłok. Ofiarą jest ochroniarz Morozowa, a zbrodnia jest łudząco podobna do tej sprzed lat. Czy mordercą jest ktoś z gości weselnych?

Autorka w swojej powieści posłużyła się prawdziwymi miejscami akcji. Niekwestionowanymi bohaterami drugiego planu są Borne Sulinowo i Kłomino (później Gródek). Miasta w północno-zachodniej Polsce, które jeszcze w latach osiemdziesiątych XX w. były siedzibą radzieckich wojsk i przez prawie ćwierć wieku nie istniały na oficjalnych mapach. To w tych dwóch miejscach rozgrywają się główne sceny powieści. To one były świadkami wielu okrucieństw.

Już początkowe rozdziały wprowadzają ciężką, duszną atmosferę, a kolejne wydarzenia i fakty tylko ją pogłębiają. Relacje między bohaterami nie należą do łatwych. Nawet tam gdzie występują więzi rodzinne czy przyjacielskie ciężko mówić o poprawnych stosunkach. Kluczowa jest tutaj przeszłość. To w niej zakorzenione zostały wszelkie krzywdy.

Ciekawie skonstruowana została przestrzeń czasowa. Teraźniejszość wcale nie jest taka teraźniejsza bo to 2014 rok, a retrospekcje pod postacią kart z pamiętnika jednej z bohaterek nawiązują do końcówki lat osiemdziesiątych XX w.

Kolejnym ciekawym zabiegiem, który nadał historii dodatkowego sznytu jest wplecenie w fabułę lokalnej legendy o tzw. Czerwonym jeziorze, a także uwikłanie kilku bohaterów w Tajne stowarzyszenie weteranów afgańskiej wojny, w ramach którego każdy z członków miał wytatuowanego czerwonego tygrysa. Ten zwierzak tutaj trochę namiesza, dosłownie i w przenośni.

Prawie sześćset stron tekstu, który nie będzie się dłużył i w pełni pochłonie czytelnika to nie lada wyczyn. W Kłominie pozostały już tylko ruiny, ale Autorka wyszła na przeciw i z podrzucanych cegiełek zbudowała solidną budowlę. Takich debiutów potrzeba. Brawo 👏

Bardzo polubiłam Ingę i Kubę. Ta para ma potencjał. Chętnie bym jeszcze o nich przeczytała.