Cztery siostry 1925-1945. Zakładnicy wolności recenzja

Wielowątkowa saga rodzinna, w której prawda historyczna idealnie się miesza z porywającą obyczajowością. Drugi tom cyklu „Zakładnicy wolności” w niczym nie ustępuje części pierwszej. Rewelacyjnie opowiedziana historia, czyta się szybko, przykuwa uwagę, daje do myślenia.

„To dojmujące i przykre uczucie, gdy nagle się odkrywa, że ci, którzy zawsze byli ostoją i wsparciem, są bezsilni, wobec tego co się dzieje.”

Florentyna i Konstanty Zabierzyńscy razem z rodziną w końcu mogli poczuć co to wolność. Niepodległa Polska stała się faktem, a już niebawem nadciągną kolejne ciemne chmury. Wojna wisi w powietrzu. Ich córki dorastają, każda jest inna, inaczej widzi swoją przyszłość. Rezolutne dziewczyny przysparzają swoim rodzicom wielu trosk, zmartwień, a przy tym radości i szczęścia. Maria razem z mężem osiedliła się w pobliskim majątku. Bliźniaczki Wiktoria i Zosia mają niespożytą energię i głowy pełne pomysłów. Wiktoria dość nieoczekiwanie wyjeżdża z majątku z mężem, udają się na wschód Polski, na Wołyń. Zosia zakochuje się niemieckim gestapowcu. Najmłodsza, rozkapryszona Wanda niezmiennie pozostaje sobą. Cóż mają począć bezradni rodzice na decyzje swoich córek? Tyle skrajności… Jakie to życie bywa zagmatwane i trudne…

„Kolejne dni popychają tygodnie, które wloką za sobą długie monotonne miesiące, pełne zmartwień i obaw.”

Dokonane wybory i ich konsekwencje z którymi będą musiały się zmierzyć nasze bohaterki nie będą łatwe, ani przyjemne. Czas i życie pokażą, czy były słuszne. Wielowątkowa, a przy tym bardzo spójna akcja powieści toczy się swoim rytmem. Fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, obejmuje lata 1925-1945, niesie emocje i niepokoi. Styl Autorki lekki, płynny, barwny, czuć szczerość, realizm i ogromną wiedzę historyczną. Nic tu nie jest pozostawiane przypadkowi, wszystko ze sobą współgra, tworząc całość, która całkowicie pochłania. Narracja poprowadzona jest z kilku perspektyw, co daje nam większe spojrzenie na rozwój wydarzeń. Rewelacyjnie ukazani bohaterowie, to zwykli ludzie, dobre i złe charaktery, pokomplikowane, odważne osobowości i ich przeciwieństwa. Samo życie. Nie wszystkich polubiłam, nie dało się. Na pierwszy plan wysuwają się kobiety, to silne, charyzmatyczne, odważne osoby. W dalszym ciągu do Flory czułam ogromną sympatię – niezależna, mądra kobieta. I niezmiennie to jej teściowej antypatię – cóż za złośliwa, wiecznie niezadowolona ze wszystkiego i wszystkich osoba!

Przejmujące ludzkie losy, zwykłe życie, a w tle ważne dziejowe wydarzenia. Rodzina Zabierzyńskich mieszka w niewielkim majątku niedaleko Poznania. Wojna i jej straszne oblicze widziana oczyma Flory, zasłyszane nowiny, przeczytane informacje w gazetach. Nie ma tu działań wojennych jako takich, za to w pełnej odsłonie widzimy trud związany z prowadzeniem domu w tych niebezpiecznych czasach. Wychowanie córek, niepokój o ich przyszłość. Z niemałą ciekawością śledziłam losy tej rodziny, dorastanie, pierwsze porywy serce, trudne, wiążące decyzje. Narastające konflikty, kłótnie, słowne przepychanki. Życie i śmierć.

Prawda historyczna współgra z obyczajowością. Pozytywnie zaskakują dołączone do powieści liczne dokumenty, archiwalne zdjęcia, wycinki z gazet, pamiętników, liczne ogłoszenia, humorystyczne obrazki.

Przejmująca opowieść, która całkowicie skradła moje serce. Klimatyczna, nieschematyczna, cenna historia, porusza i wywołuje uśmiech. Rodzina, miłość, zawiłe ludzkie losy i trudne, niepokojące czasy. Zakończenie zaskakuje, już z niecierpliwością czekam na kontynuację. Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl, za co bardzo dziękuję. Z całego serca polecam.