Delirium recenzja

„Kocham cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą.”

„Delirium” to jedna z tych książek, które wciągają czytelnika bezpowrotnie i nie pozwalają mu się oderwać, choćby na chwilę. Tak też było ze mną. Powieść ta pochłonęła mnie całkowicie i chociaż skończyłam ją wczoraj, to myślę o niej bez przerwy, czekając z utęsknieniem na kolejną część trylogii, napisanej przez autorkę, dotąd mi nieznaną – Lauren Oliver.
„Delirium” zaskakuje nie tylko bogatym, nienagannym słownictwem, ale również oryginalnością. Dotąd nie miałam okazji spotkać się z podobną wizją przyszłości, jaką zaprezentowała nam autorka, przedstawiając niezwykle intrygującą historię nastoletniej Leny Haloway. Kunszt pisarski jest bardzo dojrzały, poukładany więc mogę śmiało stwierdzić, że mam do czynienia z doświadczoną pisarką, która niewątpliwie wie co robi.
Akcja powieści osadzona została w przyszłości i rozgrywa się w Portland, morskim miasteczku, położonym w stanie Maine. Główną bohaterką, a zarazem narratorką jest mieszkanka owego miasta, uczęszczająca do liceum – Magdalena Haloway. Świat widziany i opisywany z jej perspektywy, wydaje się być niezwykle realny i prawdziwy, pomimo iż składa się to na subiektywny punkt widzenia.
Lenę poznajemy, jako zwyczajną, przeciętną siedemnastolatkę, która wprowadza nas w realia rzeczywistości, w której miłość, określana często jako „amor deliria nervosa” została zaklasyfikowana jako groźna choroba, epidemia, którą musiano wytępić. Dziewczyna czeka z niecierpliwością na dzień, w którym skończy swoje osiemnaste urodziny i będzie mogła poddać się remedium – specjalnemu zabiegowi, który wyleczy ją z delirii, czyniąc ją tym samym odporną na jej działanie. Odlicza, lata, miesiące, dni, wciąż drżąc ze strachu, że płynące w jej żyłach zalążki choroby zaatakują ją niespodziewanie, a ona podzieli los swojej matki – która z miłości popełniła samobójstwo, osierocając ją i jej starszą siostrę Rachel, która również była „zarażona”. Sześcioletnią wówczas Lenę zaadoptowała ciotka Carol, natomiast jej wyleczoną siostrą sparowano z mężczyzną, z którym się ożeniła i zamieszkała. Taki sam los miał również spotkać naszą bohaterkę, żyjącą w złudnym poczuciu bezpieczeństwa, zupełnie nieświadomą okrutnych mechanizmów, w które została mimowolnie wplątana. Opoką dla niej jest jej przyjaciółka, Hana, która jako jedyna wyciągnęła do niej pomocną dłoń, gdy inni tępili ją za to, że jest córką kobiety, która była chora i którą pomimo wielu zabiegów nie zdołano wyleczyć. Hana w oczach Leny jest ideałem, ale dziewczyna zdaje się być pogodzona ze swoją przeciętnością i cieszy się, że zawsze może znaleźć oparcie w swojej przyjaciółce. Ale mimo całej swojej przezorności i ostrożności w planowaniu każdego kroku, każdego ruchu, Lena nie mogła przewidzieć jednego – że na jej drodze stanie Alex – chłopak, który nie jest tym, za kogo się podaje, a który mimo wszystko staje się dla niej całym światem.

„Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija. Ale to niedokładnie tak. To skazujący i skazany. To kat i ostrze. I ułaskawienie w ostatnich chwilach. Głęboki oddech, spojrzenie w niebo i westchnienie: dzięki ci, Boże. Miłość – zabije cię i jednocześnie cię ocali.”

Alex pokazuje jej, jak piękna jest miłość i jak wygląda prawdziwy świat, który nie ma zupełnie nic wspólnego z jej wyobrażeniami. Bo wszystko okazało się kłamstwem. Perfidnym kłamstwem, w którym żyła od zawsze. Lena zdała sobie sprawę, że cały jej świat – bezpieczny, wolny od bólu – był tylko złudzeniem, niczym więcej. Kiedyś bała się miłości. Bała się, bo nie wiedziała, czym w rzeczywistości jest to uczucie. Ale gdy go doświadczyła, bała się już tylko jednego – że może to stracić, że może stracić Aleksa. Dziewczyna uświadamia sobie, że podobnie, jak reszta mieszkańców Portland – tkwiła w egzystencjalnej śpiączce, pogrążona w martwocie duszy, zmanipulowana przez ludzi, którym ufała, wierząc, że oni zapewnią jej bezpieczeństwo, uwolnią od cierpienia.

„ To niesamowite, że zawsze uważałam za normalny sposób, w jaki większość wyleczonych idzie przez życie, otulona gęstą peleryną snu. Może dlatego, że ja też wtedy spałam. Dopiero odkąd Alex mnie przebudził, widzę wszystko wyraźnie.”


Alex stał się jej wybawicielem, który przywrócił ją do życia. Miłość – choroba, która zabija, paradoksalnie uczyniła ją silniejszą, wzmocniła na ciosy, upadki. Przestała bać się bólu, gdy pogodziła się z faktem, że jest on nieodzowną częścią egzystencji, dzięki któremu ma świadomość tego, że żyje i czuje. I k o c h a….

„Chłodne powietrze wchodzi i wychodzi z moich płuc boleśnie, ale to dobry rodzaj bólu: ból, który przypomina, jak cudownie jest oddychać.”

Lauren Oliver napisała genialną książkę i jestem pewna, że jeszcze nie raz wezmę w ręce jej książki. Stworzyła świetnych bohaterów, obok których nie można przejść obojętnie. Ich historia też nie może pozostać bez odzewu – historia miłości Leny i Aleksa wciąż pobrzmiewa w moim umyśle, jak cudowna, kojąca symfonia, dlatego też jestem niezmiernie ciekawa dalszych losów bohaterów, których połączyło zakazane uczucie. To wszystko i jeszcze więcej składa się na wyjątkowość „Delirium” – na jej nietuzinkowość, prostotę, która ujmuje swoim pięknem i bogactwem. Zapoznajcie się z tą pozycją – jestem pewna, że nie będziecie żałować i każdy wyciągnie z niej jakąś lekcję dla siebie.

„Życie nie jest życiem, jeśli się przez nie tylko prześlizgniesz. Wiem, że jego istota polega na tym, by znaleźć rzeczy, które mają znaczenie, i trzymać się ich, walczyć o nie i nie odpuścić.”