Wrony recenzja

"Wrony" Petry Dvorakowej to historia dysfunkcyjnej rodziny zaglądająca pod ich dach – pokazująca codzienność, powszechność patologii, które nie powinny mieć miejsca. Nawet nie wiecie, jaki wielki ból sprawiało mi słuchanie o matce wywyższającej jedną, a znęcającej się nad drugą córką, o agresywnym i obleśnym ojcu, zawstydzaniu oraz dojrzewaniu w tym całym bagnie. Rodzina przedstawiona przez autorkę tworzy środowisko niezwykle toksyczne, podcinające skrzydła obu dziewczynkom. Jednej wrażliwej artystycznie, utalentowanej malarsko i drugiej, której poprzez darowanie wielu rzeczy także robi się krzywdę. Poprzez tę historię pisarka pokazuje, że instytucja rodziny, mimo że wielu kojarzy się pozytywnie i z założenia jest dobra, to jednak czasami dochodzi w niej do pewnych patologii i przez jej zamknięcie i ekskluzywność trudno pomóc jej członkom. Jeśli oczywiście ci nie będą sami szukali pomocy, a to zdarza się rzadko. Zazwyczaj jest zupełnie odwrotnie, mianowicie na propozycję pomocy reaguje się jeszcze większym i grubszym murem.

Bardzo dobrym zabiegiem jest to, że autorka zdecydowała się zawrzeć dwie perspektywy - matki i "gorszej" córki. Możemy poznać obie strony medalu i wykreować własne teorie, dlaczego bohaterki zachowują się tak okropnie i ranią siebie nawzajem. A przy tym perspektywa dziewczynki jest odpowiednio infantylna i dziecięca, z czym wiele pisarzy ma problem.

„Wrony” to genialne studium psychologiczne pokazujące wpływ środowiska, innych ludzi (w tym tych zdawać by się mogło najbliższych) na człowieka. Dvorakova swoją prozą przeraża. Porusza tematy tabu, bo takie historie dalej mają miejsce w zaciszu wielu domów. A to, że bohaterowie nie mają imion, tylko bardziej działa na wyobraźnię i sprawia, że opowieść staje się uniwersalna. Czy mamy pewność, że taka historia nie dzieje się kilkadziesiąt kroków obok?

Pisarka wrzuca czytelnika już od pierwszej strony na głęboką wodę. Nie bawi się w żadne subtelne tłumaczenia, ponieważ jej książka zdecydowanie delikatna nie jest. To ostatnie, co można o niej powiedzieć. Ten ogrom agresji i nienawiści na początku mnie bardzo dezorientował. Po pewnym czasie zacząłem odczuwać tak po prostu, po ludzku, wewnętrzny ból. Ta książka boli i to bardzo.

Zakończenie jednak, mam wrażenie, daje jakiś obłąkańczy okruszek nadziei. Jest w pewien sposób wyzwalające i pozwala myśleć, że już jest dobrze, że sytuacja rzeczywiście się zmieni, że dziewczynka naprawdę „odleci” i zostawi w tyle swoje bagno. Ale z drugiej strony czy jest to w pełni możliwe? Dzieciństwo i wspomnienia zostają z człowiekiem do końca życia.