Miasto mosiądzu recenzja

Niedawna premiera ostatniego tomu serii Dewabad, skłoniła mnie wreszcie do przeczytania „Miasta Mosiądzu”. Jest to książka, z kategorii, od trudnego początku, po uwielbienie. Przez pierwszych kilkadziesiąt stron ciężko było mi się wciągnąć w historię. Wpływ na to miała chyba duża liczba arabskich nazw, od imion, stanowisk, po elementy ubioru. Z jednej strony świetnie oddawało to klimat pustynny, tworzyło tło dla historii. Z drugiej, ciężko było mi zapamiętać te nazwy i co chwila sprawdzałam, co jest czym.

Na początku historii poznajemy Nahri – złodziejkę, oszustkę, która ma niezwykłe zdolności uzdrawiania innych, jednak stosuje je głównie w celu oskubania swoich pacjentów z kosztowności. Dziewczyna przypadkowo przyzywa dżina i dowiaduje się, że ludzki świat nie jest tym jedynym. Od tego momentu jest też ścigana przez różne magiczne istoty. Wraz z dżinem postanawiają się udać do jedynego bezpiecznego miejsca – Dewabadu. Jednak okazuje się, że miasto to, wcale nie jest takie idealne.

Historię poznajemy z perspektywy kilku bohaterów, głównie Nahri i Aliego, młodszego księcia Dewabadu. Czasami do głosu dochodzi Dara. Jest to z jednej strony bardzo fajny zabieg. Poznajemy historię z różnych stron, każdy bohater wprowadza coś innego do fabuły. Wraz z Nahri odkrywamy nieznany świat dżinów, z Alim zagłębiamy się w plątaninę intryg dworskich, historia Dary pokazuje, że przeszłość nie zawsze pozostaje za nami. Jednak przez pierwszą połowę książki, część Aliego mnie nie porwała. Trochę się przy niej nudziłam, ciekawsze były przygody Nahri. Potem było już dużo lepiej.

Bardzo podobała mi się kreacja postaci. Nahri nie jest typową bohaterką powieści. Nie jest ani super herosem, ani damą w opałach, którą ciągle trzeba ratować, nie przechodzi też nagłej przemiany od zera do bohatera. Jest zwyczajną dziewczyną, doświadczoną przez życie, która radzi sobie jak może. Polubiłam też młodego księcia idealistę, wplątanego w intrygi zbyt skomplikowane, jak na jego wiek. Jedynie nie wiem co myśleć o Darze, jak na początku budził moją sympatię, to potem miałam ochotę go udusić.

Świat wykreowany przez autorkę jest bardzo przemyślany. Konstrukcja świata dżinów, ich religia, ubiór są tak dokładne, że dosłownie czuć piasek między palcami. Opisy otoczenia są bardzo plastyczne, urzekły mnie opisy zdobień pałacu, wymyślnych systemów fontann, czy ozdobnych szat rodziny królewskiej.

W tej książce mamy wszystko co lubi każdy miłośnik fantastyki – czary, magiczne istoty, intrygi, walkę, a nawet subtelnie zarysowany wątek romansowy. A do tego zakończenie takie, że koniecznie trzeba przeczytać kolejny tom :)