Stara Słaboniowa i spiekładuchy recenzja

Słaboniowa a to zmorę wygoni i do butelki wciśnie wszetecznicę, a to strzygonia ukatrupi, a to z diabołem pójdzie w tany i wygra z nim jeszcze na dodatek... ot, życie na wsi polskiej, zwyczajne, z pajdą chleba za pasem i twarogiem świeżo robionym... i tylko te dziwy i południce nastroje psują.

To opowieść o kobiecie niebagatelnej, z historią godną zapamiętania i rozważenia i z niemałym bagażem lat na karku. I kobiecie skrzywdzonej i do zemsty zmuszonej i widzącej o wiele więcej niż zwykła zielarka.

Muszę przyznać, że powieść mnie urzekła, i to nawet pomimo kilku zgrzytów, jak sceny erotyczne na początku - o mało nie rzuciłam Słaboniowej w kąt i dobrze, że tego nie zrobiłam. Były jedynie niepowtórzonym już później epizodem. I tak, jak powieść rozwijała się, tak coraz więcej szacunku miałam do Słaboniowej. I do samej autorki. Jeśli chodzi o słowiańskość, przeczytałam naprawdę masę książek, jednak jedynie Łańcucka opisała czarty i demony w sposób, który jednocześnie zaciskał pętlę niepokoju na szyi i w tym samym czasie kazał prosić o więcej.

Powieść to jedna wielka tajemnica, Słaboniową cechuje nie tylko ostry język i umiejętność łacnego gromienia sił nieczystych, ale także mroczna, prawie diabelska przeszłość. Wiedźma i wiedząca, ale taka naprawdę maczająca palce w mroku i naprawdę używając tego mroku do czynienia zła.

Styl pasuje do treści, jak Południca do pola w samo południe. Jest dość szorstki, oszczędny, ale pełen tajemniczego uroku. Taki powinien być styl książki, która o wiedźmie prawi.

I choćby dla ostatniego opowiadania warto sięgnąć po Słaboniową. Mimo, że krótkie, to jednak sprawiło, że wraz z odchodzącą dziewczynką w niebieskiej sukience i kotem o białych łapach, łzy pojawiły mi się w kącikach oczu, całkiem nieproszone.

Gdyby nie te nieszczęsne erotyczne wtręty, które są dość wulgarne (a ja mimo, że nie jestem niewinną dziewicą ani mimozą, jestem uczulona na wulgarność, zwłaszcza w literaturze - bądź co bądź - pięknej), byłaby to powieść idealna. Łańcucka stworzyła świetny zbiór opowiadań, o źle mieszkającym w duszy ludzkiej, które wychodzi pod postacią poczwar różnorakich. Bies stuka kopytami i śmieje się nad wsią, gdzie każdy ma trupa w szafie.

Warto. Po stokroć warto przeczytać. Każdy kto choć trochę kocha słowiańskie strachy, licha i czorty, znajdzie w "Starej Słaboniowej..." swojską przystań.