Stara Słaboniowa i spiekładuchy recenzja

Joanna Łańcucka "Stara Słaboniowa i Spiekładuchy".

Teofila Słaboniowa z męża to wiekowa kobieta zwana w swojej wsi wiedźmą i zielarką. I jest to prawda, Słaboniowa nie miała łatwego życia, zadała się z siłami ciemności, można by rzecz, uciekła przed złem. A jednak... Spiekładuchy wciąż istnieją, wciąż się pokazują, choć czasy się zmieniły, a wiara w siły nadprzyrodzone traktowana jest jako zabobony. Teofila to jednak Teofila. Zawsze pomoże nie oczekując wdzięczności. Pomoże nawet wtedy, kiedy o tę pomoc nikt jej nie poprosi. Chociaż proszą. Jakżeby mieli nie prosić. Kobieta, która zna się praktycznie na wszystkim. Dla jednych wariatka, dla innych dobra rada.

"Stara Słaboniowa i Spiekładuchy" to w sumie kilka opowieści, chronologicznych zdarzeń z życia samej Teofilii i jej bliskich. Znajdziemy tu dużo potworów, między innymi samego Szatana zwanego "Kozieł". Znajdziemy "Kikimorę", "Zmorę", a nawet "Strzygę". Wszystko się pięknie ze sobą łączy, poznajemy mnóstwo bohaterów, którzy związani są przeszłością, chociaż pamięcią nie grzeszą.

Książka ma swój specyficzny styl i język, którym osobiście jestem zachwycona. Stary język wiekowych ludzi z prawdziwej wsi. Piękny sam w sobie, choć tak prosty i niedoskonały. Przyjemnie się czytało, to coś innego, ciekawego. Bohaterowie pięknie wykreowani, ja ich widziałam oczami wyobraźni. Oczywiście strasznie polubiłam Teofilę i jej cięty język. Nie jest ona bohaterką bez skazy, a jednak, nie da się jej nie lubić.

Książka nie straszy, chociaż... Zmora i Strzyga nie powiem, zawsze działały na mnie bardziej niż inne potwory. Czytając w nocy faktycznie można odczuwać niepokój. Zjawiska nadprzyrodzone to coś, o czym uwielbiam czytać, więc powyższa książka skradła moje serce. Nie tylko oczywiście z tego powodu. Czytając można się także wzruszyć. Sama końcówka... O rany, łezka mi poleciała.

Kibicowałam każdej sprawie Słaboniowej. Nie dało się inaczej. Byłam autentycznie ciekawa, co za nowy stwór się pokaże, co zrobi Teofila i jak dalej będzie toczyć się życie w Capówce.

Jednego żałuję, a mianowicie, że tak długo broniłam się przed przeczytaniem. Chociaż... Przyjemną i niezwykłą lekturą skończyłam ten rok... Tak więc, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Podsumowując. "Stara Słaboniowa i Spiekładuchy" to książka o duchach i innych potworach, o wiedźmie, sponiewieranej przez życie. O potędze miłości, przyjaźni i pomocy bliźniemu. Książka o zmianie, która jest bardzo istotna dla naszego życia. Książka pełna żartów, ciętego języka, ciekawych, barwnych postaci, malowniczych opisów. Pełna energii i różnych emocji. Książka warta przeczytania i polecania. Książka wyjatkowa sama w sobie. Mimo, iż nie straszy, chociaż o strasznych rzeczach prawi... Już wiem, że koniecznie muszę mieć na swojej półce!

Polecam!