Złodziej Pioruna recenzja

Perseusz Jackson ma dwanaście lat i jest dzieckiem z "problemami". Co roku wyrzucają go ze szkół z internatem przez zjawiska, które na pewno nie są jego winą, ale czy na pewno? Kiedy w szóstej klasie zabija swoją nauczycielkę od matematyki, która ma nietoperze skrzydła, zaczyna uważać, że ma nie po kolei w głowie. Na dodatek jego przyjaciel Grover i nauczyciel łaciny i jedyny ulubiony pracownik ze wszystkich szkół wmawiają mu, że nikt taki nie miał racji bytu, jak straszna nauczycielka.

Jak się okazuje Percy jest herosem, synem jednego z Wielkiej Trójcy - Posejdona. Ojciec chłopca nie przyznaje się do niego, aż do momentu zaatakowania przez wilka na terenie Obozu Herosów. Wtedy Chejron postanawia wysłać Percy'ego na misję. Heros podejrzany jest to kradzież pioruna piorunów. Z pomocą ruszają mu Annabeth - córka Ateny, oraz Grover - satyr, który jest najlepszym przyjacielem Perseusza i opiekunem.

"Wyglądał jak z tych obrazków z małymi aniołkami - jak to one się nazywają? Hemoglobinki? Nie, cherubinki. ten gość wyglądał jak cherubinek, który dorastał w slumsach."

Może to jest zbrodnia literacka, czytelnicza czy jakakolwiek, ale dopiero w wieku siedemnastu lat przeczytałam znaną na całym świecie serię o Percy'm. Nie powiem, że podeszłam do niej z prawdziwym entuzjazmem. Napisał ją mężczyzna a ja nie lubuję się autorach płci przeciwnej, więc był to pierwszy wyznacznik mojego poważnego zawahania. Po za tym książka nie ma głównego wątku miłosnego, który zazwyczaj mnie zachęca do dalszej powieści. Jednak tu muszę przyznać, że nie zawiodłam się.

Bohaterowie naprawdę byli świetni, unikatowe charaktery, myśli i wygląd. Bardzo, ale to bardzo podobało mi się to, że w fabuła przeplata się z mitologią grecką, którą lubuje się w najwyższym stopniu. Uważam, że ta seria daje, bądź dała (zależy od punktu widzenia) świeży powiew na literaturę przygodową i młodzieżową. Percy jak i jego towarzysze wykazują się prawdziwą odwaga i mądrością, mimo tak młodego wieku. Poczułam sympatie do każdego stworzenia, jakie pokazało się w powieści.

"- Ekhem, czy pani mówi do tej psiej cholery: córciu?
- To jest chimera, mój drogi - poprawiła mnie gruba kobieta - a nie cholera. Cóż za ignorancja."

Język jest bardzo przyjemny, prosty i naprawdę czułam się jakby Percy był moim przyjacielem. Jego niektóre teksy były po prostu perfekcyjne. Książkę czyta się naprawdę szybko i jest idealnym wypoczęciem dla zmęczonego umysłu, który w ostatnim czasie poważnie nadwyrężyłam. Żałuję tylko, że właśnie ta historia nie zaczęła mi towarzyszyć, kiedy byłam młodsza. Myślę, że byłabym ją jeszcze bardziej zachwycona.