Idealne życie Molly recenzja

W mojej opinii to książka dla tych, którzy lubią literaturę obyczajową z bardzo DELIKATNĄ szczyptą thrillera. „Idealnego życia Molly” nie zaliczę do książek, które zostaną w mojej pamięci na długo. Nie zaliczę do książek, które mnie szczególnie zachwyciły. Nie zrozumcie mnie źle. To nie tak, że ta książka jest zła. Tylko po pierwsze zaliczona jest do nie tego gatunku, co trzeba, a po drugie czegoś mi i niej zabrakło.

Jednak ma pewną zaletę, bo czyta się ją błyskawicznie. Spędziłam z nią jedno popołudnie, bo nie mogłam się oderwać. Nie było akcji pędzącej na łeb na szyję, a toczyła się ona naprawdę wolno, a mimo wszystko nie wprawiała mnie w stan znużenia czy chęci odłożenia książki na półkę. Valerie Keogh ma lekki i przyjemny styl.

Ostatnio mam szczęście do irytujących bohaterek. Molly i jej przemyślenia doprowadzały mnie czasem do szału. Kobieta miała idealne życie – luksusowy dom, pieniądze, wszelkie wygody, świetną pracę, przystojnego męża i dwójkę cudownych dzieci. I ta PANIUSIA po wyprowadzce swoich dzieciaczków na studiach, pewnych turbulencjach, które burzą tę perfekcyjną egzystencję, sprawia wrażenie jakiejś, że tak to określę, tępej. Niezaradna, zagubiona, lekkomyślna. Taki przykład: policja każe jej zostać w domu, a ona ma to gdzieś i wyrusza się spotkać z jakimś znajomym. Co z tego, że jej życiu grozi niebezpieczeństwo.
Nie widzi rzeczy oczywistych, ślepo dąży do nie wiadomo w sumie czego. A naiwna jest taka, że głowa mała.

Całą książkę zastanawiałam się, jak to jest możliwe, że Molly i jej mąż Jack przeżyli ponad dwadzieścia lat w zgodnym związku. Ta dwójka to takie dwa przeciwieństwa, które powinny się przyciągać, ale tutaj jest to naprawdę dziwne, że tak było. Ale w sumie do czasu…

Jaka była intryga? Niby autorka myli czytelnika, podsuwa mu pod nos nowe podejrzenia, próbuje kręcić, pomieszać, wyprowadzić czasami w pole. Jednak więcej w tej historii jest obyczaju, opisów życia i przemyśleń bohaterki. Ala thrillerowe wstawki przewijają się w tle i są to momenty, które nie szokują jakoś szczególnie, nie wprawiają w stan zawieszenia czy zbierania szczęki z podłogi. Jeśli czytacie dużo thrillerów, to raczej się domyślicie, kto tu jest naprawdę tym złym. I dla mnie zaskoczenia niestety nie było na finale.

Czy polecam? Raczej tylko tym, którzy nie obcują z tym gatunkiem na co dzień, a od święta.