Dlaczego nikt nie widzi, że umieram recenzja

To bardzo ciężki temat. Bardzo. Jednego jestem pewna – ten temat jest bardzo ważny nie tylko dla Kobiet ale i dla Mężczyzn. Książka opowiada historię kobiet i mężczyzny, którzy w swoim życiu doświadczyli przemocy emocjonalnej. Przemocy, która dzieje się w czterech ścianach, bez świadków.

Niejednokrotnie podczas czytania tej książki miałam dreszcze. To jakie podłe zachowania mogą tkwić w ludziach, to jak potrafią umiejętnie owinąć sobie osobę dookoła palca. I nią manipulować. Emocje góra – dół. I to w jaki sposób kobiety (najczęściej) padają ofiarami takiej formy przemocy. Są łudzone wizją spełnienia ich marzeń – stabilnego związku, poczucia bezpieczeństwa, założenia rodziny czy posiadania dziecka. Miały swoje życie a jednak brakowało jakiegoś elementu do całej układanki. Najczęściej spotykały na swojej drodze faceta, który krok po kroku przejmował ich życie. Odcina od znajomych, rodziny, zainteresowań. Po okresie miodowym przychodzi regres relacji/ związku. Najczęściej wybucha, awanturuje się, wypomina i obraża. A co robi kobieta? Przeprasza. I tak w kółko. I tak czasem parę lat. Sinusoida emocji. Sinusoida poczucia wartości żeby na końcu tego poczucia własnej wartości zostać pozbawioną. Szantaże, płacz. W końcu terapia, na której krok po kroku kobieta zaczyna coraz więcej dostrzegać i te sygnały, które pojawiały się nawet na początku relacji widzi.

Te Kobiety żyły w piekle. Dookoła jest wiele związków czy małżeństw, które przeżywają podobny dramat. A przynajmniej jedna z tych dwóch osób będących w tej relacji. Nie bądźcie obojętni, nie odwracajcie głowy, nie bagatelizujcie takich zachowań. Pomóżcie. Wesprzyjcie.

Kilkukrotnie czułam w sobie ból tych kobiet. Opowiadały swoją historię, cały proces podczas którego dawały się wciągnąć w tę relację. Ku przestrodze ale też ku oswojeniu tego tematu. Dlatego, żeby ten temat wybrzmiał głośno. Po to, żeby te osoby nie bały się siebie, swoich emocji. Żeby potrafiły je rozpoznać i uciec z tych relacji. Żeby zaczęły żyć na nowo, żeby mogły odbudować siebie. Najważniejsze, żeby te osoby potrafiły nazwać swoje emocje i żeby znalazły pomoc. I żeby po tą pomoc się zgłosiły.