Zostawiłeś mi tylko przeszłość recenzja

Cześć i czołem!

Dziś o książce, która była chyba moim największym rozczarowaniem, biorąc pod uwagę ile pozytywnych opinii o niej przeczytałam i z jakim nastawieniem do niej podchodziłam - "Zostawiłeś mi tylko przeszłość" Adama Silvery.

Szesnastoletni Griffin cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, potocznie zwane nerwicą natręctw. Uwielbia Harry'ego Pottera i ma fioła na punkcie tego, aby wszystko było w liczbie parzystej. Theo jest ogromnym fanem Gwiezdnych Wojen i pokłada wiarę w światy równoległe. W którymś z tych światów na pewno są razem szczęśliwi, a Theo wciąż żyje.
Wszystko było idealne, dopóki Theo nie wyjechał na studia do Kalifornii i nie poznał nowego chłopaka. A później doszło do tragicznego wypadku...
Życie Griffina wywraca się do góry nogami, nie potrafi poradzić sobie ze stratą, w jego sercu są tylko ból i żal. Jedyną osobą, która potrafi go zrozumieć jest - o dziwo - nowy chłopak Theo, Jackson.

"Miałem zaszczyt zostać zniszczonym przez niego, dzięki czemu znaleźliśmy we mnie kogoś lepszego, prawdziwszego, niż osoba, którą udawałem".

Wszystko to brzmi jak idealna, tragiczna historia miłosna, prawda?
Może zbyt wiele wymagałam od tej książki, może to dlatego tak bardzo się nią rozczarowałam...
Dotychczas czytałam tylko dwie powieści Silvery i spełniały moje oczekiwania, ale "Zostawiłeś mi tylko przeszłość" była po prostu... nudna. Ciężko było mi ją czytać - melancholijne przemyślenia głównego bohatera, bezsensowne dialogi i fabuła zmierzająca donikąd. Autor stworzył całkiem niezły portret psychologiczny osoby będącej w żałobie, ale momentami to wszystko było mocno wyolbrzymione. Griffin był bardzo egoistyczny w swoim cierpieniu, uważał, że nikt nie cierpi tak jak on i to jemu wszyscy powinni współczuć, a nie Jacksonowi, z którym Theo spotykał się przed śmiercią.

Jedynym plusem były rozdziały podzielone na wspomnienia i teraźniejszość, które przeplatały się ze sobą. Miło było wejść w historię tych wspomnień i poczytać o czymś mniej dobijającym emocjonalnie. Każdy żałobę przeżywa na swój sposób, ale uważam, że Silvera mógł to pokazać w nieco ciekawszy sposób, bo te opisy i dialogi przez większość czasu ciągnęły się jak flaki z olejem. Dopiero na ostatnich stu stronach książka mnie wciągnęła, w końcu zaczęło się coś dziać, jakieś niespodziewane zwroty akcji, a nie tylko użalanie się nad sobą. Zakończenia kompletnie się nie spodziewałam.

Mimo wszystko polecam, bo historia jest piękna i tragiczna, tylko w nieco zbyt przesadzony sposób napisana.

Po więcej zapraszam na IG: @strazniczka_ksiazekx - codziennie newsy książkowe, update czytelnicze oraz nowe recenzje.