Recenzja książki Nie bez powodu

Książkę otrzymałam z "Klubu Recenzenta" serwisu nakanpie.pl.
"Nie bez powodu"- to debiut (a przynajmniej tak ustaliłam) Joanny Szpak, który można uznać za udany.
Poznajemy historię Patryka, który cierpi na czterokończynowe porażenie. Chłopak dzięki swojej determinacji, rehabilitacji, pasji jeździeckiej, a przede wszystkim na przekór losowi porusza się przy wsparciu kijków. Patryk wprowadza nas w swój świat pełen problemów, ograniczeń, dyskryminacji i braku pewności siebie. Jesteśmy świadkami dojrzewania do przyjaźni z dziewczynami i pierwszej miłości.
"Nie bez powodu"- to krótka, bo stu dziewięćdziesiętno stronicowa historia. Taki relaks na jeden wieczór. Forma książki przypomina pamiętnik pełen pojedynczych wspomnień i retrospekcji bohatera. Dzięki nim buduje się postać główną i czytelnik ma większą szansę na zrozumienie jego dręczących koszmarów.
Wykreowano wyraźnie tylko postać Patryka, głównego bohatera, pozostali są jakby w tle. Ojciec, matka, brat, dziadkowie i Kaja- tak mało postaci drugoplanowych, a żadnej z nich nie poznajemy głębiej. To ogromna szkoda, dla książki, bo każdy z bohaterów, ma w sobie ogromny potencjał. Takich rozwinięć mi brakuje, np. nie wiemy, co kieruje matka chłopca, że jest dla niego uszczypliwa i (nie bójmy się nazywać rzeczy po imieniu) wredna a za chwilę staje gotowa spalić świat gdy syn pada ofiarą dyskryminacji. Ale należy zrozumieć, że nasza pisarka chciała skoncentrować się na postaci dojrzewającego, niepełnosprawnego nastolatka i jego uczuć. Kolejną rzeczą, której dla mnie jest mało to dialogi, w dużej mierze książka składa się z opowieści chłopaka i w trakcie jej czytania można poczuć znużenie.
Joanna Szpak nie boi się dotknąć trudnego tematu niepełnosprawności dziecka, nieidealnej miłości rodzicielskiej. Skupia się ona na postrzeganiu Patryka przez społeczność różnych grup: rodzina, rówieśnicy, nauczyciele, sąsiedzi. W dużej mierze jest to poczucie odrzucenia, przez które przebija się jeden promyk w postaci przyjaźni i miłości.
Według opisu "Wzruszająca historia o przyjaźni, pierwszej miłości i o tym, że wszystko w życiu dzieje się po coś" możemy zweryfikować na sam koniec i moja refleksja jest tak, że wciąż ani sam Patryk, ani czytelnik nie dostał odpowiedzi na pytanie: po co to wszystko?
Polecam każdemu, młodzieży i starszym, byśmy mogli poczuć to co czuje osoba niepełnosprawna oraz byśmy nauczyli się empatii w stosunku do takich życiowych bohaterów.
Doceniajmy wszystko dobro, które nas w życiu doświadczyło.