Recenzja książki Dom głosów

"Dom głosów" to pierwsza książka z dorobku Donato Carrisiego, która wpadła w moje ręce. I przyznam, że trudno jest ocenić tę książkę bo z jednej strony była ciekawa, pomysł na fabułę był bardzo dobry natomiast jakoś to momentami zostało przekombinowane, gdzieś niedopracowane i pourywane, przez co sama nie wiem, czy jestem fanką tej opowieści czy raczej nie.

Pietro Gerber jest psychologiem dziecięcym, którego specjalizacją jest hipnoza, pomagająca jego podopiecznym przezwyciężyć lęk, traumy lub wydobyć istotne i wyparte przez umysły dzieci wspomnienia. Jednakże pewnego dnia z butami w jego życie wejdzie nietypowa pacjentka, Hanna Hall - dorosła kobieta, której Pietro ma za zadanie pomóc: poprzez hipnozę ma wysłuchać małą dziewczynkę którą jest w głębi kobiety by poznać prawdę o zamordowaniu chłopca o imieniu Ado. Sprawy z wizyty na wizytę się komplikują i spotkania stają się trudne dla psychologa i jego dorosłej podopiecznej.

O ile zamysł książki niesamowicie mi się spodobał, o tyle nie zostałam wciągnięta w historię tak, jak opowiadają o niej inni czytelnicy dający książce po 9-10 gwiazdek. Opowieść w mojej ocenie nie była równa - raz wciągała mnie tak bardzo, że z trudem ją odkładałam, innym razem dłużyła się ciągnąc dziwne wątki, które ostatecznie zostały urwane, niedopowiedziane, zapomniane. Przeszkadzało mi to, bo czułam, że opowieść traciła przez to taką idealną, kompletną całość.
Zakończenie jest zaskakujące bo zupełnie się go nie spodziewamy, natomiast jest opowiedziane w taki sposób, że trzeba się dobrze zastanowić co właściwie przeczytaliśmy.

Styl Autora jest przyjemny w czytaniu; lekkie pióro i przystępne słownictwo sprawia, że książkę czyta się niezwykle płynnie i łatwo. Tylko to skakanie po niedokończonych wątkach odbiera trochę radość z poznawania i czytania całej historii.

Czy jestem rozczarowana? Nie wiem, może odrobinę... Zwłaszcza, że książka błyskawicznie stała się hitem polskiego bookstagrama, na stronach poświęconych literaturze zyskała bardzo wysokie noty przez co wszystko krzyczy, by wreszcie ją przeczytać. Przeczytałam, ochów i achów niestety nie podzielam, natomiast uważam iż książka jest dobra i czyta się ją całkiem nieźle (pod warunkiem, że nie rozkłada się jej zbytnio na czynniki pierwsze). Mocne 6/10