Jeden dzień recenzja

Chęć zobaczenia filmu sprawiła, że sięgnęłam po powieść "Jeden dzień". I już na samym początku muszę napisać, że dostałam zupełnie coś innego niż się spodziewałam. Po urywkach filmu przypuszczałam, że będzie to lekka obyczajówka. Tymczasem czekało mnie rozczarowanie. Pozytywne rozczarowanie.

"Jeden dzień" Davida Nichollsa to powieść, którą powinien przeczytać każdy, kto staje u progu dorosłego życia. Znajdzie tutaj doskonały przykład na to, jak zmarnować własne życie (Dexter), a potem mozolnie próbować je odbudować. Skutecznie, ale nie zawsze ze szczęściem. To także powieść, która mówi nam, że czekanie nie zawsze się opłaca. Trzeba brać życie za rogi i odważnie próbować robić to, o czym się marzy (Emma).

To powieść o starcie w dorosłość, poszukiwaniu sensu życia, błędach młodości, nietrafionych wyborach. Historia o tym, jak po ukończeniu studiów marzenia roztrzaskują się o mur rzeczywistości. Jak na własne życzenie niszczymy własne marzenia, pragnienia i życie. To powieść o Emmie i Dexterze. Kim są dla siebie? Znajomymi? Przyjaciółmi? Kochankami? Na pierwszy rzut oka różnią się wszystkim. On denerwujący od początku do końca powieści, pewny siebie, egoista i bubek, a jednocześnie niesamowicie zagubiony w świecie mężczyzna. Ona mądra, ładna, ale wycofana aż do bólu. Okularnica. Spotykają się i mijają, by wreszcie dotrzeć do celu.

Dextera nie polubiłam. Emmę, pomimo jej wkurzającej skromności życiowej, obdarzyłam sympatią. Pomimo niechęci do Dextera kibicowałam im obojgu, ale gdy wreszcie się odnajdują, dorastają do siebie, powieść się kończy. Dla mnie się kończy. Na części czwartej. Piąta jest niepotrzebna. Coś wyjaśnia, przewijają się jakieś retrospekcje. Dexter cierpi, ale nawet to nie sprawia, że choć trochę go lubię. Zakończenie, to które ja uznaję, jest dla mnie jak grom z jasnego nieba. Nagłe i niespodziewane. Zostawia mnie z otwartą buzią i pytaniem: "Ale jak to?".

W powieści bardzo podobały mi się relacje pomiędzy Dexterem i jego rodzicami. To wątki drugoplanowe, ale bardzo ciekawie napisane. Alison - matka Dextera, to niezwykle mądra kobieta. Widzi błędy i głupoty syna i w pięknych słowach mu to mówi: Myślę, że masz potencjał, żeby być przyzwoitym człowiekiem. Nawet kimś wyjątkowym. Zawsze tak myślałam. Matki powinny tak myśleć. Ale wydaje mi się, że jeszcze nie doszedłeś do tego miejsca. Jeszcze trochę drogi przed tobą. To wszystko.

Polecam tę powieść tym wszystkim, którzy wchodzą w dorosłość i nie bardzo wiedzą, co z nią zrobić.