Kłamstwa mojej żony recenzja

Uwielbiam sięgać po historię spod pióra Pani Doroty. Za każdym razem te czytelnicze spotkania są przepełnione ogromem emocji, często bardzo skrajnych, wysysających ze mnie energię i pozostawiających mnie w emocjonalnym dołku. To co autorka ze mną wyprawia to czytelniczy rollercoaster.

I tym razem nie było inaczej. Zanurzyłem się w świecie, gdzie mroczne sekrety burzą idealne życie idealnej rodziny. Bo przecież zawsze w końcu przychodzi czas, że najskrytsze tajemnice muszą ujrzeć światło dzienne.

Fabuła została tutaj tak skonstruowana, że poznawałem ją z perspektywy 4 osób: Tomasza-męża, Anety-żony, Barbary-lekarki oraz Ewy – przyjaciółki Anety. To bardzo oryginalny sposób zaprezentowania czytelnikowi tej samej opowieści z tak różnych perspektyw. Przemierzając ją zdanie po zdaniu autorka otwierała przede mną wachlarz ogromnej ilości emocji. Dzięki temu więcej ujrzałem, przeżyłem i zrozumiałem. Bo o zrozumienie ludzkich zachowań tutaj chodzi.

Jako mąż i ojciec czułem, że najbliżej mi tutaj do Tomasza, jednak po lekturze całej książki mogę śmiało rzec, że z każdą i każdym z bohaterek i bohaterów jest mi po drodze. Każda i każdy z nich skradł cząstkę mojego serca i dla nich wszystkich mam w sobie empatię, współczucie i zrozumienie (choć nie z każdym po równo).

Doświadczanie tej historii było dla mnie jak granie w jakimś koszmarnym filmie. To bez sensu. Nie rozumiałem. Nie potrafiłem ogarnąć umysłem tego czego doświadczałem. W głowie krążyły mi myśli jak szalone. A odpowiedzi brak. I te ciągłe tajemnice. Skrywane sekrety wylewały się zewsząd. Ból i cierpienie. Wet za wet. Czułem, jakbym poruszał się w gęstej mgle. Nie rozumiałem wielu rzeczy, a bardzo chciałem zrozumieć. W pewnym momencie marzyłem o tym, by "choć na chwilę przestać myśleć i oczyścić głowę ". Niestety nie dało rady. Ciągła analiza i rozkładanie na czynniki pierwsze tego co tutaj się wydarzyło, doprowadzało mnie do szaleństwa. "Takie przeżycia odbijają się na człowieku na zawsze, są jak blizny, które nosi się do końca życia".

Dzisiaj jestem kilka tygodni po lekturze. Mało. Dużo. Nie wiem. Cały czas czuję w sobie pustkę. Radość i beztroska wyparowały ze mnie. A pozostał ból i smutek. Koniec historii tego nie zmienił. Wręcz przeciwnie - zaskoczył i przeniósł mnie jeszcze głębiej w mroczne zakamarki mojego umysłu. Nie potrafię zasnąć spokojnym snem. A gdy już mi się to udaje to trwam w półśnie, który niesie strach... strach będący cząstką sekretu, coraz bliżej mnie, ze mną, we mnie. Jestem jak samotna wyspa na oceanie ludzkich tajemnic.
Jeśli szukasz książki, która zmusza do przemyśleń to jest to bardzo dobry wybór. Polecam! Czytaj!