Dracula: Nieumarły recenzja

Sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się prawdziwego, pełnokrwistego Draculi i też go nie dostałam. Po pierwszych kilkunastu stronach chciałam książkę odłożyć i nigdy nie wracać, ze względu na zabicie charakteru praktycznie każdego bohatera Brama Stokera. Gdy po kilku dniach do niej wróciłam, odcinając się całkiem od mojej wizji Miny, Jonathana, Jacka czy Artura, dałam się do reszty porwać tej historii. Dracula nieumarły jest raczej wariacją, a nie kontynuacją oryginału, co nie oznacza, że nie może być dobrą książką. Autorzy musieli poświęcić sporo pracy, łącząc fakty historyczne, swoją wizję wampira, spojrzenie filmowców na tę postać i zgrabnie połączyć to w jedną całość, pasującą do wizji Brama Stokera. Nie zawsze to wychodzi, w niektórych momentach czułam wielki smutek i zastanawiałam się, czy biedny Bram nie przewraca się w grobie, patrząc na to, co się dzieje z dziełem jego życia, ale sądzę, że już dawno przyzwyczaił się przy ekranizacjach. Gdybym od tej książki zaczęła przygodę z Draculą, pewnie oceniłabym ją wyżej, bo czyta się naprawdę dobrze. Nie nudzi, daje interesującą akcję, ale stara się wmówić rzeczy, których kompletnie nie było w oryginale. A zrobienie autora jednym z bohaterów historii, rozśmieszyło mnie jeszcze bardziej. Prawie każdy bohater umarł i odrodził się z całkiem nowym, zazwyczaj gorszym charakterem. Tak jak poplątana jest moja recenzja, tak pomieszane są moje odczucia względem tej książki. Osoby, które  "Dracula" wynudził, znajdą w tej książce dobrą rozrywkę, fajną  akcje, ciekawego wampira. Miłośnikom nie polecam, chyba że lubią łapać się za głowę co dwie strony nad głupotą bohaterów.