Dom na krawędzi recenzja

„Dom na krawędzi” to dalszy ciąg historii o Marcie (niegdyś Darii) - kobiecie, spędzającej ostatnie sześć lat w więzieniu, w którym odbywała karę za zabicie męża w afekcie. Miejsce to było dla bohaterki swoistym czyśćcem. Zwolniona w połowie odbytej kary nie potrafi odnaleźć się w życiu na wolności. Zdesperowana, nie mogąc znieść swego poprzedniego miejsca zamieszkania, pakuje się i pospiesznie udaje się w góry, w których zakochała się będąc na przepustce. Tam postanawia zamieszkać w tytułowym Domie na krawędzi. Kobieta, która niegdyś pomogła wydostać się jej z piekła okazuje się osobą samolubną, dbającą tylko o swoje interesy. Podrzucając Marcie dziecko spodziewała się, że może być matką na odległość. W między czasie odzywają się duchy przeszłości. Marta po kolei trafia na koleżanki z celi.
Przyznam szczerze, że ta część spodobała mi się bardziej od poprzedniej. Zdziwiło mnie to ponieważ nie spodziewałam się niczego dobrego po kontynuacji pierwszej części, która według mnie okazała się przeciętna. Przynajmniej tym razem nie musiałam czytać o lesbijskich poczynaniach koleżanek z celi. Nie kupuję tej nagłej odmiany bohaterki, która z dnia na dzień, z zastraszonej, zakompleksionej szarej myszki staje się silną kobietą, w pełni życia. Nierealne jest dla mnie też kupienie domu, wyremontowanie go (potrzebował wielu przeróbek. W końcu kobieta zapragnęła mieć dom na krawędzi), wyposażeniu i zrobieniu z niego pensjonatu. Nagle znalazła tyle kasy, mając jedynie pieniądze ze sprzedaży mieszkania? Marta próbuje odmienić życie wszystkich, przebić się przez skorupę każdego z trudną przeszłością. Tak jakby próbowała odkupić swoje winy, pomocą innym. Istotną symbolikę w obu powieściach Nurowskiej, ma postać matki. W pierwszej części była to książka napisana przez Darię, w drugiej Iza podrzucająca bohaterce dziecko.
Tak samo jak w „Drzwiach do piekła” irytował mnie brak rozdziałów. Tym razem obyło się jednak bez drażniących, ciągłych skoków w czasie. Forma listu była dobrym pomysłem na tę książkę. Powieść czyta się szybko i o dziwo całkiem przyjemnie. Odnoszę jednak wrażenie, że ktoś, kto nie czytał pierwszej części, miałyby problemy z odnalezieniem się w tej historii. Zakończenie jest jak dla mnie niedokończone. Choć całość jest bardzo naciągana, mam sentyment do powieści, których akcje toczą się w górach.