Dziadek do orzechów recenzja

Niemiecki wizjoner epoki romantyzmu, urodzony w Królewcu twórca używający pseudonimu artystycznego Ernst Theodor Amadeus Hoffman, w zakresie pisarstwa specjalizował się w utworach z pograniczna fantastyki i horroru. W 1816 w Berlinie opublikował utwór, który stworzył ponoć z myślą o dzieciach swoich, a także o bratankach i siostrzeńcach. Dosłowny tytuł w oryginale brzmi „Dziadek do orzechów i Król Myszy”, jednak zwykle skraca się go do tylko pierwszego członu. Opowieść ta przyniosła autorowi sławę, a wielkim artystom, następującym po nim, służył za inspirację. Najsłynniejszą z nich stał się balet Piotra Czajkowskiego o tym samym tytule, aczkolwiek ze zmienioną fabułą.

W oryginalnej wersji Hoffmana, wszystko zdaje się być bardziej mroczne, niż w znanym balecie i chyba to jest najbardziej zaskakujące przy pierwszym zderzeniu z tą lekturą. Być może wynika to z okresu powstawania utworu i ładunku emocjonalnego autora, choć jednocześnie, nie brakuje w nim magii i humoru. Jestem pewna, że każdy znajdzie coś dla siebie – odpowiednio do wieku - w opowieści o małej Klarze, która trafia do niezwykłej krainy i uczestniczy w niecodziennych wydarzeniach. Dla mnie przede wszystkim wysuwają się tu na pierwszy plan: przyjaźń, bezinteresowność i spełnianie marzeń - nie tylko dziecięcych.

Najnowsza edycja „Dziadka do orzechów” wydawnictwa MG została wzbogacona pięknie wykonanymi drzeworytami wyłaniającymi się z kolejnych stron. Na co drugiej stronie można znaleźć te pobudzające wyobraźnię ilustracje. Jestem zdecydowaną zwolenniczką takiej formy urozmaicania publikacji, szczególnie w przypadku książek skierowanych zarówno do dzieci, jak i do osób dorosłych.

Na zakończenie, wybiegnę nieco poza ramy książki, gdyż chciałabym dodać, że do tej pory myśląc o „Dziadku do orzechów”, przed oczami miałam balet Czajkowskiego lub ekranizacje – amerykańskie i ostatnio jedną rosyjską. Jednakże, książka Hoffmana powstała w Berlinie, a nim tam trafił, dorosłość spędził jako urzędnik na ziemiach Rzeczypospolitej pod zaborami tj. kolejno w Poznaniu, Płocku i Warszawie. Podobno nie raz zdarzało mu się w tych miastach omyłkowo udekorować fantazyjnymi rysunkami ważne akta i dokumenty. Do zgłębienia biografii autora zmobilizowały mnie toruńskie pierniki, o których Hoffman dyskretnie wspomina w jednym z pierwszych rozdziałów i w moim przypadku sprawił, że nabrałam apetytu na dalszy ciąg tej historii...