Dziecko z Auschwitz recenzja

Muszę szczerze przyznać, że bardzo lubię powieści o tematyce obozowej i zdaję sobie sprawę jak wiele wywołują one kontrowersji, ale ja osobiście staram się podchodzić do nich z otwartym umysłem. Nie jestem w grupie, która tego typu książki uznaje za szkodliwe, bo jestem zdania, że każdy czytelnik ma swój rozum i potrafi sobie uświadomić, że to jest powieść tylko inspirowana prawdziwymi wydarzeniami i wiele rzeczy jest tam podkoloryzowanych, aby znalazło się więcej osób gotowych tę książkę przeczytać. Gdybym chciała przeczytać historię opartą wyłącznie na faktach, to sięgnęłabym po podręcznik do historii.
"Dziecko z Auschwitz" opowiada historię Evy, która prowadziła spokojne i dość szczęśliwe życie, jednak wszystko zmieniło się, gdy jej mąż niedługo po ślubie został zabrany do obozu pracy. Kobieta chcąc odnaleźć ukochanego, wsiada z własnej woli do transportu i w okropnych warunkach dociera do obozu, jednak nie ma tam śladu po mężczyźnie.
Poznajemy w tej powieści życie codzienne kobiet, które znajdują się w obozie i to, z czym muszą się mierzyć każdego dnia. Autorka zapoznaje nas również z innymi bohaterkami, które w taki czy inny sposób są połączone z Evą. Poznajemy między innymi Sofię, obozową przyjaciółkę Evy, która chce jej pomóc odnaleźć męża, ale jednocześnie sama poszukuje swojej kuzynki, bo tylko ona może wiedzieć, co stało się z jej synem. Tytułowe dziecko pojawia się dopiero pod koniec powieści, więc jeśli liczycie na historię noworodka w obozie, to się przeliczycie.
Myślę, że jest to bardzo ciekawa powieść i choć momentami przerysowana, to czytało mi się ją naprawdę dobrze. Bardzo polubiłam główne bohaterki, bo okazały się być one bardzo silnymi, pogodnymi osobami, które tak naprawdę wiele mogły znieść, byle tylko odzyskać ukochane osoby.
Powieść jest bardzo emocjonalna, jednak mam wrażenie, że mimo wszystko mocniej skupia się na tych pozytywnych emocjach. Właśnie z tego powodu lubię tego typu książki, bo pomimo ogromu tragedii, które się w nich znajdują, dają mi one pewną iskierkę nadziei, że nawet w tak okropnych warunkach, ludzie nie zapominali o przyjaźni czy miłości i potrafili pomagać innym, aby mogli wszyscy razem przetrwać ten straszny czas.