Recenzja książki Dżozef

To nie będzie rzetelna recenzja bo trudno o taką w przypadku "Dżozefa" kiedy nie przeczytało się żadnej książki Josepha Conrada. A ja niestety nie zetknęłam się (jeszcze) z jego dziełami.
Bo "Dżozef" to swoisty hołd jaki Jakub Małecki składa temu pisarzowi, w Polsce mało znanemu, za granicą zaś uznanego za twórcę wybitnego i na wskroś oryginalnego.

Większość czytelników kojarzy Jakuba Małeckiego z jego najnowszych powieści :"Dygot", "Ślady" czy "Rdza". "Dżozef" to jedno z wcześniejszych dzieł, które teraz, podejrzewam że na fali popularności pisarza i sukcesu sprzedażowego, doczekało się wznowienia i lekkiego liftingu w porównaniu do pierwszego wydania.

Ta opowieść, jak wszystkie które snuje pisarz, to opowieść o ludziach: ich marzeniach, słabościach, ograniczeniach, wyborach życiowych. I choć na początku trafiamy do warszawskiego szpitala a akcja dzieje się tu i teraz to po chwili Jakub Małecki zabiera nas na polską prowincję tuż po wojnie gdzie śledzimy losy małego Stasia, którego pasją jest rzeźbienie w drewnie. To jego ucieczka przed światem i próba radzenia sobie z lękiem bo figurki traktuje jak totemy chroniące przed złem.
Wszystko zmienia się gdy struga drewnianego kozła który ożywa i swoimi działaniami wpływa na życie Stasia. Gdy ten stara się od niego uwolnić natrafia na prozę Josepha Conrada. Tylko ona ma moc neutralizowania sił kozła. Dla chłopca książki pisarza stają się więc nieodłącznym elementem życia, chwilą wytchnienia od demona i ucieczką do lepszego świata.

W powieści tej jest wiele nawiązań do dzieł pisarza, wiele cytatów z jego twórczości, które Jakub Małecki przytacza. Włożone w usta współczesnych bohaterów na pewno fascynują i ciekawią ale...
Mnie ta opowieść nie porwała tak jak wcześniej czytane książki autora. Może dlatego że nie jestem fanką zjawisk nadprzyrodzonych: znikających korytarzy, napierających ścian i okien pokrywających się czarną mazią która nie przepuszcza światła dziennego. Gadający drewniany kozioł też do mnie nie przemówił. I tak. Wiem oczywiście że to symbole mające ukazać odwieczną walkę dobra ze złem, siłę z jaką literatura może oddziaływać na nasze życie jednak ja nie jestem fanką takich zabiegów.

Niemniej to książka na pewno ciekawa, na pewno odważna, na pewno zmuszająca czytelnika do poszerzenia horyzontów literackich (co zamierzam uczynić). Jakub Małecki to talent, który wzrasta z książki na książkę. Gorąco mu kibicuję.