Zimny chirurg recenzja

Nie wiem czy zachęcona ale na pewno sprowokowana recenzjami kanapowych czytelników, sięgnęłam po " Zimnego chirurga". Do tej pory nie znałam twórczości Maxa Czornyja, dlatego zabierałam się do czytania tej książki, bez żadnych wyobrażeń, wymagań. Po przesycie romansowym potrzebowałam tej odmiany.

Edmund Kolankowski potwór w ludzkiej skórze. Seryjny zabójca i nekrofil. W wieku 39 lat został ostatnim człowiekiem w Poznaniu, na którym wykonano wyrok śmierci. Człowiek, który przy swoich dewiacjach prowadził normalny tryb życia, miał żonę, dzieci później konkubinę. A jednak jego drugie ja wychodziło z niego niczym wilkołak z człowieka przy pełni księżyca.
Autor stosuje narrację pierwszoosobową. Ed mówi bezpośrednio do czytelnika a właściwie do czytelniczki. Traktuje nas jako swoisty konfesjonał, któremu chce opowiedzieć wszystkie swoje grzechy przed śmiercią. Opowiada nam więc swoją historię od pierwszego wspomnienia, aż po ostatnie tchnienie. Wiele recenzji sugeruje, iż dla takiego człowieka nie ma miejsca na świecie, że to zwyrodnialec i zło wcielone. Osobiście patrzę na tę postać nie przez pryzmat jego grzechów ale przez całokształt. To właśnie ta narracja, sposób interpretacji życia Kolankowskiego przez autora pozwala nam na zagłębienie się w jego postać. Od małego towarzyszyła mu śmierć. Najpierw śmiercią łóżeczkową umiera jego brat, to jest pierwsze ze wspomnień Eda, później ojciec opowiada historię swojego przeżycia obozu koncentracyjnego, kiedy to leżał wycieńczony pod trupami i został znaleziony przez żołnierza Armii Czerwonej. Matka kilka razy dziennie chodzi na cmentarz zabierając go ze sobą, co powoduje, że nekropolia staje się jego podwórkiem. Pozostawiany samemu sobie w wieku pięciu lat przeszukuje swój pierwszy grób.
Od małego chłopiec czuł się porzucony. Ojciec się rozpił i zostawił go z matką. Załamana kobieta po śmierci młodszego syna oddala się od Edmunda. W ciągu życia zostaje on co jakiś czas zawodzony przez kobiety. Wychowujący się w tzw. sanatoriach dla dzieci z problemami neuropsychicznymi. Trafia tam pierwszy raz gdy będąc ofiara nękania i przemocy psychicznej w szkole atakuje kolegę cyrklem. W tych ośrodkach przeżywa swoje pierwsze dewiacje. Od wykradania z bieliźnianych sznurków dziewczęcych majteczek po podglądanie sekcji zwłok kobiet.
Często mówimy, że to dzieciństwo kształtuje naszą przyszłość. Jakie więc dzieciństwo miał Edmund Kolankowski? Co go ukształtowało? Dlaczego jego największym problemem były trudności w kontaktach z kobietami? Jak to się stało, że został Zimnym Chirurgiem?
Dajmy się wkręcić Mundkowi. On sam będzie nas wywoływał do odpowiedzi. Polecam osobom, które nie boja się o północy rozmawiać z zabójcą sam na sam.