Mama od tortur recenzja

Czasami zastanawiam się, dlaczego niektóre zbrodnie przechodzą bez echa, a o innych pamięta się przez dziesięciolecia. Tak naprawdę nie ma uniwersalnej odpowiedzi, zdarza się, że decyduje o tym okrucieństwo, osoba sprawcy szczególnie seryjnego, najrzadziej dzieje się tak ze względu na ofiarę, chyba że była rozpoznawalna zanim się nią stała.
"Mama od tortur" Ryana Greena otwiera nową serię wydawniczą dotyczącą tematyki true crime. Wrażenie robią same okładki, stylizowane trochę na sądowe akta i ciągle rzadko spotykane na polskim rynku ostrzeżenia dotyczące treści nieodpowiedniej dla części odbiorców.
Zaskoczyła mnie jednak treść. Spodziewałam się chyba szczegółowego opracowania sprawy, która rozegrała się w domu Gertrude Baniszewski. Dostałam... właśnie. Ciężko określić, co to właściwie jest. Myślę, że najbliżej temu do powieści opartej na faktach, takiej raczej swobodnej interpretacji dramatu młodej dziewczyny. To, co mnie raziło, to dziwnie lekki i nieczuły styl, który pasowałby do suchego reportażu, ale niekoniecznie dobrze współgrał z formą, jaką przyjął autor.
Sylvia Likens zapisała się w smutnej historii świata jako ofiara niewyobrażalnego okrucieństwa. Przeraża nie tylko to, co ją spotkało, ale też to, kto brał w tym udział. Gertrude Baniszewski dopuszczała i zachęcała młodzież do gnębienia Likens w każdy możliwy sposób.
To, co dla mnie zawsze było w tej historii niezrozumiałe, to to, że rodzice zostawili obie córki pod "opieką" zupełnie obcej kobiety, nie zadali sobie nawet trudu, by popytać o nią u sąsiadów, nie zrobili nic. To czyni ich w moich oczach współwinnymi tej tragedii, bo to oni praktycznie porzucili swoje dzieci. A była babcia, była dorosła siostra, w zasadzie każde rozwiązanie było bardziej rozsądne niż pierwsza lepsza samotna matka sześciorga dzieci.
"Mama od tortur" to trochę dziwna propozycja dla fanów true crime. Nie jest to reportaż, nie jest to opracowanie, nie jest to też powieść. Trochę za dużo w tym inwencji autora i zbyt lekko się to czyta, jak na to, o czym opowiada. Mimo wszystko ten projekt do mnie przemawia i na pewno sięgnę po kolejne książki z tej serii.
Moje 7/10.