Mama od tortur

Koszmarne, grafomańskie czytadło, które powstało tylko dzięki panującej obecnie modzie na wszelkiego typu true crime. Żadnych przypisów, żadnej bibliografii, no dosłownie niczego, co by mogło chociaż trochę podwyższyć wartość tego czegoś, a zamiast tak podstawowych informacji, jak choćby daty czy wiek osób zaangażowanych w tę zbrodnię, mamy tylko dwieście stron słabo napisanych opisów znęcania się nad nastolatką i okazjonalne dialogi, które brzmią, jakby wyszły spod pióra piętnastolatki. Wyssanych z palca dialogów, podkreślmy, bo to nie jest reportaż. Nie jest to też thriller. Nie mam oczywiście nic przeciwko łączeniu gatunków czy wychodzeniu poza schematy, ale jak już się chce je przełamywać, to trzeba wiedzieć, jak to zrobić dobrze. Green napisał za to coś, co lepiej by się nadawało na Wattpad.
A jeszcze bardziej obrzydliwe jest to, że ta makulatura zbiera dobre opinie, tak jakby wystarczyło pomachać ludziom przed twarzą słowami true crime, a przyjmą każde badziewie i się jeszcze będą z niego cieszyć, nawet jeśli sama korekta pozostawia wiele do życzenia, bo literówek czy brakujących znaków przestankowych to tu jest od groma. Miejcie jakieś standardy.

„Mama od tortur” to wstrząsająca historia, która wydarzyła się naprawdę. Wielu z Was z pewnością jest już znana z książki „Dziewczyna z sąsiedztwa” Johna Ketchuma.

Gertrude Baniszewski wzięła pod swój dach siostry Likens, których rodzice nie mogli zabrać ze sobą do pracy. Opiekunce przysyłali czeki na utrzymanie córek. Gertrude, samotna matka siedmiorga dzieci, wśród sąsiadów wzbudzała podziw. Nie przelewało jej się, mimo to dawała rad. Wszystkie dzieci systematycznie uczestniczyły w kościelnych nabożeństwach. Dom kobiety stał się też miejscem spotkań dzieci sąsiadów przyjaźniących się z jej własnymi. „Miała świadomość tego, jak cienka i delikatna jest warstewka szacunku, którym się cieszy wśród sąsiadów, ale już dawno odkryła, że ten, komu dobrą opinię wystawia sam Kościół, nie musi obić już nic, by ludzie go poważali i otaczali estyną.”

Kobieta nie zaopiekowała się siostrami – Jenny i Sylvią z dobroci serca. Każda najmniejsza kwota była dla niej na wagę złota. Pewnego dnia życie dziewczynek, a szczególnie Sylvii, zmieniło się w koszmar. I w tym miejscu się zatrzymam, gdyż to, czego doświadczyła ta nastolatka, jeży włos i sprawia dosłowny ból.

Tej książki nie mogę określić mianem świetna, czy bardzo dobra. To z pewnością mocna pozycja, która ukazuje bezduszność i bezwzględność ludzką. Tortury, które stosowała Gertrude, były okrutne. Co najbardziej tu przeraża, w tym piekle na ziemi czynnie uczestniczyły osoby m...

Czasami zastanawiam się, dlaczego niektóre zbrodnie przechodzą bez echa, a o innych pamięta się przez dziesięciolecia. Tak naprawdę nie ma uniwersalnej odpowiedzi, zdarza się, że decyduje o tym okrucieństwo, osoba sprawcy szczególnie seryjnego, najrzadziej dzieje się tak ze względu na ofiarę, chyba że była rozpoznawalna zanim się nią stała.
"Mama od tortur" Ryana Greena otwiera nową serię wydawniczą dotyczącą tematyki true crime. Wrażenie robią same okładki, stylizowane trochę na sądowe akta i ciągle rzadko spotykane na polskim rynku ostrzeżenia dotyczące treści nieodpowiedniej dla części odbiorców.
Zaskoczyła mnie jednak treść. Spodziewałam się chyba szczegółowego opracowania sprawy, która rozegrała się w domu Gertrude Baniszewski. Dostałam... właśnie. Ciężko określić, co to właściwie jest. Myślę, że najbliżej temu do powieści opartej na faktach, takiej raczej swobodnej interpretacji dramatu młodej dziewczyny. To, co mnie raziło, to dziwnie lekki i nieczuły styl, który pasowałby do suchego reportażu, ale niekoniecznie dobrze współgrał z formą, jaką przyjął autor.
Sylvia Likens zapisała się w smutnej historii świata jako ofiara niewyobrażalnego okrucieństwa. Przeraża nie tylko to, co ją spotkało, ale też to, kto brał w tym udział. Gertrude Baniszewski dopuszczała i zachęcała młodzież do gnębienia Likens w każdy możliwy sposób.
To, co dla mnie zawsze było w tej historii niezrozumiałe, to to, że rodzice zostawili obie córki pod "opieką" zupełnie obcej kobie...

Całkiem dobry reportaż, mocno skupiony na postaci Gertrude Baniszewski. Ta książka pokazuje, że człowiek z natury nie jest dobry, a agresja rodzi jeszcze większą agresję.