Recenzja książki Fabrykantka aniołków

Po pierwszym zachwycie „Księżniczką z lodu”, z każdym kolejnym tomem „Sagi o Fjällbace” utwierdzam się w przekonaniu, że Camilla Läckberg rzeczywiście jest królową, ale schematów, powtórzeń, statyczności oraz nielogicznych rozwiązań.

W powieści mamy jak zwykle kilka warstw czasowych – z początku XX wieku, z 1974 roku oraz współczesną. Nie będę nawet podawała zarysu fabuły – zostało to zrobione na portalach książkowych wielokrotnie. Chciałabym się skupić na świecie przedstawionym przez Autorkę. Mam wrażenie, że jest to jakaś alternatywna rzeczywistość, w której policjantów nie obowiązują określone procedury, więc mogą bez strachu o konsekwencje służbowe robić, co im się podoba. W której jeśli ktoś planuje zamach terrorystyczny, to jest to legalnie działająca w Szwecji partia nacjonalistyczna. A po co to robi? Żeby potem zrzucić winę na bogu ducha winnych muzułmanów (albo szerzej - imigrantów). Rzeczywistość, w której postępowanie głównych bohaterek serii – Anny, a zwłaszcza Ericki – jest całkowicie pozbawione logiki i odpychające. Nawet Mellberg (moja ulubiona postać) stracił animusz, cały czas jest opisywany identycznie. I na koniec – gdyby jednak czytelnik nie do końca pojął rozwiązanie zagadki, pani Läckberg wkłada w usta bohaterów wyjaśnienie całej intrygi.

Cała powieść wydaje mi się statyczna (choć oczywiście dużo się w niej dzieje), postaciom brak życia. Zaczyna również irytować świadomość, że w tak małej miejscowości dzieje się tak dużo zbrodni, jest tak wiele patologii (oczywiście zakorzenionej wieki wstecz).

Zaczynam się zastanawiać, ja ta mocno przeciętna seria mogła odnieść tak spektakularny światowy sukces (być może gdyby nie oceniać każdego tomu przez pryzmat serii, moja ocena byłaby wyższa). Bo choć w opisie „Fabrykantki aniołków” czytamy, że to mroczny thriller, to całość ani nie trzyma w napięciu, a i do stworzenia atmosfery mroku nie wystarczy szczodrze obdarować bohaterów wszystkimi nieszczęściami świata, i dorzucić do tego kilka opisów okrucieństw.

Kolejne tomy przeczytam, ale tylko dlatego, że jestem lojalnym czytelnikiem – z reguły staram się kończyć serie, które czytam. Do lektury będę się jednak zabierać bez większego entuzjazmu.