Gambit recenzja

Maciej Siembieda "Gambit",

Powiedziałabym, że mam dość niespiesznie w porównaniu do wielu innych czytelników i czytelniczek tempo czytania kolejnych książek Macieja Siembiedy. Chociaż wszystkie stoją a półce, za mną jedynie "444". Do dzisiaj, ponieważ wreszcie sięgnęłam po następną. Perypetie Jakuba Kani muszą jeszcze trochę poczekać. Tym razem bowiem przyszła pora na "Gambit".

Nie znam się na szachach. Moja edukacja w tej dziedzinie zakończyła się, zanim jeszcze na dobre się rozpoczęła. Przez chwilę uczył mnie tata, który nie należał do cierpliwych szkoleniowców i w wieku dziecięcym, po kilku burzliwych próbach osiągnięcia porozumienia na szachownicy, wspólnie uznaliśmy, że się poddajemy. Na pamiątkę została mi jedynie książka "Dzieci grają w szachy". Za to już jako dziadek okazał się dużo bardziej cierpliwym nauczycielem mojego syna, któremu przekazał podstawy gry.

Gambit w szachach to poświęcenie swojej bierki w zamian za uzyskanie lepszej pozycji w kolejnym ruchu. Taki też jest książkowy "Gambit". Bohaterowie osiągają upragniony cel, który jednak po drodze musi zostać okupiony pewnymi, wliczonymi w koszty, stratami.

Ależ czuć w tej historii reporterskie oko i ucho autora. Oparta na prawdziwej historii powieść z pogranicza kryminału retro, powieści szpiegowskiej i historii wojennej wciąga od pierwszych stron bardzo wyrazistą a zarazem prawdziwą kreacją bohaterów, umiejętnością przemieszczania się autora pomiędzy opisywanymi losami poszczególnych postaci, a także poruszania się w przestrzeni czasowej, ponieważ "Gambit" zawiera trwającą aż pięćdziesiąt lat opowieść. Niejednowymiarowi bohaterowie nie raz będą musieli zadziałać na pograniczu ryzyka i brawury, wykazać się odwagą, zdradzić. Jeśli spojrzymy na nią przez pryzmat historii, która stała się kanwą dla stworzenia "Gambitu", po raz kolejny okaże się, ile to niesamowitych i prawdziwych wydarzeń z przeszłości, może stać się inspiracją do napisania opowieści trzymających w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.